افزایش اخیر فدرال‌رزرو کمک چندانی به اقتصاد جهانی نمی‌کند

در حالی که فدرال‌رزرو تلاش‌های خود را برای مبارزه با تورم شدت می‌بخشد، حلقه‌ای که به دور اقتصاد جهانی تنیده شده است هم روز‌به‌روز تنگ‌تر می‌شود.

فدرال‌رزرو در ۲۱ سپتامبر، نرخ بهره را ۰.۷۵ درصد افزایش داد... که این سومین افزایش متوالی این نرخ محسوب می‌شد.

نرخ پایه فدرال‌رزرو در حال حاضر بین ۳ تا ۳.۲۵ درصد است؛ یعنی افزایشی ۳ درصدی نسبت به ابتدای سال.

در حالی که این افزایش قابل پیش‌بینی بوده، بانک مرکزی حالا شگفتی دیگری نیز ارائه داده است:

پیش‌بینی‌های تازه نشان داده که احتمالاً نرخ‌ها تا پایان سال ۲۰۲۳ به بیش از ۴.۵ تا ۴.۷۵ درصد افزایش یابند... یعنی بالاتر از حد انتظار.

پیش‌بینی‌ها هم‌چنین حاکی از آن‌اند که نرخ بیکاری تا پایان سال آینده لااقل ۰.۷ درصد افزایش خواهد یافت.

بازارها نیز پس از اعلام این خبر متحول شدند، و رنج تازه‌ای را به ماه دردناکی که پشت‌سر گذاشتیم، اضافه کردند.

سیاست‌های پولی سخت‌تر امریکا، با تنگ‌کردن عرصه ریسک‌پذیری و بالابردن ارزش دلار، فعالیت‌های اقتصادی را در هر نقطه دیگری تحت فشار می‌گذارند.

از اواخر ماه آگوست، یعنی همان زمان که جروم پاول، رئیس فدرال‌رزرو، عزم خود را برای اعمال تغییراتی تکانه‌ای در نرخ تورم اعلام کرد، بازارهای مالی متحمل لطماتی شدند.

ارزش دلار تنها در همین یک ماه اخیر، ۲.۵ درصد، و از ابتدای سال ۱۶ درصد افزایش داشته است.

اما برای سایر اقتصادها، کنترل جریان سرمایه، به سمت نرخ‌های بهره‌ی رو به افزایش تند امریکا، به طور فزاینده‌ای دارد دشوار و دشوارتر می‌شود.

سقوط ارزش سایر ارزها به معنای افزایش قیمت واردات، و تشدید مشکلات تورم، و وادار‌کردن بانک‌های مرکزی به افزایش چشم‌گیر نرخ‌هاست.

در بیستم سپتامبر، ریکس‌بنک سوئدی، نرخ معیار خود را به میزان ۱ درصد افزایش داد. و انتظار می‌رود که بانک انگلستان نیز در ۲۲ سپتامبر، رشد ۰.۷۵ درصدی فدرال‌رزرو را انعکاس بدهد.

نتیجه‌ی شرایط سخت‌تر مالی و سیاست‌های پولی تهاجمی، چیزی نبود جز افزایشی تاریخی در بازار اوراق قرضه جهانی. در روزهای اخیر بازده ده‌ساله امریکا به بالای ۳.۵ درصد رسیده است... یعنی سطحی که آخرین‌بار در اوایل دهه ۲۰۱۰ بود که مشاهده شد.

فقط یک ماهه اخیر را اگر در نظر بگیریم، بازده ده‌ساله در آلمان و کره جنوبی بیش از ۰.۶ درصد و در بریتانیا تقریباً ۱ درصد افزایش یافته است.

و اکنون پس از سال‌های متوالی که در آنها شاهد سقوط نرخ‌های بهره به پایین‌ترین درجات تاریخی بودیم، حالا سقوط ارزها و افزایش بازدهی حیرت‌آور شده است.

این اتفاقات، هشدار یک تهدید نیز هستند. به عنوان مثال، کره‌جنوبی شدیداً به کار استقرار ذخایرش جهت جلوگیری از سقوط وون مشغول شده است. و دولت این کشور تمایل خویش را به بازگشایی خط سوآپ دلار با فدرال‌رزرو اعلام کرده است... که بدین ترتیب بانک کره می‌تواند آزادانه ارز خود را مبادله کند.

در بریتانیا، یعنی جایی که دولت، برنامه‌ای بزرگ را برای محافظت از مردم خویش در برابر افزایش قیمت انرژی اعلام کرده است، افزایش بازده طلا و کاهش ارزش پوند، زمزمه‌هایی را میان ناظران پدید آورده است: احتمال اینکه بازار اعتماد خویش را از دست بدهد.

حتی اگر بشود از بدترین پیامدها نیز اجتناب کرد، روند صعودی مداوم کنونی، سرمایه‌گذاری‌های خصوصی را سرد کرده و دست دولت‌هایی را که شاید برای تقویت اقتصادشان هزینه‌های بیشتری کرده‌اند، می‌بندد.

متأسفانه برای سیاست‌گذارانی از جاهای دیگر، اقتصاد امریکا کماکان بد به نظر می‌رسد، و ارقام تورمی‌اش هم‌چنان بالا می‌نماید.

بنابراین شاید آقای پاول تصمیم به اتخاذ تصمیماتی سخت‌تر بگیرد... تصمیماتی که باقی جهان را وادار به تحمل درد خواهد کرد.