منگنه زندگی؛ شمال بی‌برق و جنوب بی‌آب!

آب، برق، گاز، شغل، مسکن، امنیت، آرامش و در نهایت یک زندگی طبیعی، حق مردم است؛ حق و نه هدف! اما گویی زنده بودن‌مان به گونه‌ای لای چرخه زندگی که برای‌مان تعریف شده گیر کرده است که حق به هدف تبدیل شده و برای رسیدن به آن ناچاریم از هر راه سنگلاخی بگذریم و درد و تبعات آن را نیز به جان بخریم. یک روز در شمال کشور مردم در اعتراض به بی‌برقی به خیابان می‌ریزند و روز دیگر در جنوب کشور مردم برای رسیدن به آب! در این شلوغی‌ها و تمرکز به حق برخی رسانه‌ها به اخبار بحرانیِ جنوب اما، بی‌برقی در شمال ایران نیز باز در حال خارج شدن از مدار عادی و قابل کنترل برای مردم است. روندی که اگر ادامه پیدا کند، خطه شمالی کشور را نیز دچار بحران و شلوغی‌هایی خواهد کرد که آخرش را همه‌مان می‌دانیم! چنانچه اوایل تیر ماه، طنین فریادزنی که می‌گفت: «مردم از بی‌برقی دارند می‌میرند، بیت کوین بیت کوین کردن بس است» در رسانه‌ها پیچید؛ زنی از خطه گرگان که به نشانه اعتراض در اداره برق محله خود روسری از سر در آورده بود و از خشم و درد می لرزید. یا اواسط تیر ماه که در بهنمیر، بابلسر و فریدونکنار، مردم در مقابل شرکت توزیع برق شهرستان‌های خود، تجمع کردند و خواستار پایان مشکلات ناشی از قطعی‌های مکرر برق شدند. حالا باز هم قطعی های برق در شهرستان ها به ویژه خطه شمالی کشور از سر گرفته شده است. قطعی هایی که تبعاتش هشدار دهنده خواهد بود.

برای در خانه ماندن حقوق اولیه زندگی را به ما بدهید!

شهروند دیگری در منطقه بابلسر می گوید: «وقتی برق قطع می شود هم آب قطع می شود، هم آنتن خطوط تلفن همراه و هم اینترنت. یعنی علنا زندگی مان فلج می شود. به خاطر قطعی مکرر برق لامپ تصویر تلویزیون سوخت و هزینه تعمیر آن نزدیک به دو میلیون تومان است. ما صبوری می کنیم اما نباید از صبوری مردم سواستفاده کرد!» اما تمام این بحران ها، فقط بخش کوچکی از تبعات بی برقی در این مناطق است.

تعطیلی معادن؛ یکی از تبعات