ژانر کمدی در سینمای ایران سبقه ای بلند بالا و در اکثر مواقع مطلوب و قابل دفاع دارد؛ چه زمانی که کمدی براساس مولفههای سطحی خنده آفرین و گیشه ساز شکل گرفت و چه دورانی که از پرتو خلاقیت و نگاه هوشمندانه کارگردانها به فضای اجتماعی آثاری پیام محور تولید شد که خنده آفرین نیز بودند. آرام آرام و با توجه به تحولات عمیق فرهنگی، سیاسی و اجتماعی طی سال های ۱۳۷۶ تا ۱۳۸۴ مولفههایی چون شوخیهای دو پهلوی جنسیتی ، شوخی حساب شده با نیروی انتظامی، مسایل عرفی و نگاه جناحی حاکم بر مناسبات سیاسی، داشتههای درونی آثار کمیک شدند. با این حال سینمای کمدی ما از «دایی جان ناپلئون» ناصر تقوایی گرفته تا «فیلمهای صمد» اثر پرویز صیاد و تا به امروز که آثار متفاوت تری را شاهد هستیم، همگی به ما توان بازاندیشی و تأمل درخود و در جامعه معاصر ایران را بخشیده است، که در نهایت میتوان آن را شیوهای از اندیشیدن و تجربه کردن دنیای مدرن قلمداد کرد.
ویدیو:
سرنوشت دختر علوم تحقیقات
در دارالخلافه با بهزاد یعقوبی
مرز حریم خصوصی و عرصه عمومی کجاست؟