آرزو خاوری؛ آنچه دوست ندارند بدانید!

یک هفته پس از انتشار خبر خودکشی «آرزو خاوری»، روایت‌های ضد و نقیض و خلاف واقع درباره مرگ او همچنان ادامه دارد. در جدیدترین گزارش‌ها، پایگاه خبری تحلیلی «ایراف» سراغ پدر آرزو و بستگان او رفته تا روایتی از روز حادثه بدهد. در این گزارش اما مسائلی عنوان شده است که با گزارش و گفتگوی حضوری خبرنگار فراز و رسانه‌های دیگر، همخوانی ندارد.

گویا تلاش بعضی رسانه‌ها مانند ایراف - که به صورت تخصصی در حوزه مسایل ایران و افغانستان، فعالیت می‌کند- بر این استوار است که بگویند آرزو خاوری به دلیل مهاجر بودن و خسته از تبعیض‌ها، راهی جز خودکشی نداشت...

در گزارش این خبرگزاری که روز دوشنبه ۲۱ آبان ماه با عنوان «پایان تلخ یک آرزو؛ دانش‌آموز افغان چرا خودکشی کرد؟» منتشر شده، بر همان چیزی تاکید شده است که عده‌ای از کاربران شبکه‌های اجتماعی سعی داشتند از مرگ آرزو منعکس کنند، این‌که مسئله اصلی در این اتفاق، نه ایرادهای نظام آموزشی یا سخت‌گیری نابجا بلکه مهاجر بودن آرزوست. هرچند هنوز واقعیت تصمیم هولناک این دانش‌آموز پانزده ساله مشخص نیست، بنابر شواهد محلی و صحبت‌های آقای خاوری، بحث‌های میان مدیر با آرزو و تهدید اخراج ارتباطی با مهاجر بودن او نداشته است. نوشته‌ی ایراف با گزارش میدانی «فراز» و نیز گفتگوی شبکه شرق با پدر آرزو،چند تناقض‌قابل توجه دارد که در ادامه آن‌ها را مرور می‌کنیم.

آیا مهاجر بودن، مسئله اصلی بود؟

در گزارش ایراف بر مشکل آرزو برای ثبت‌نام در مدرسه به دلیل مهاجر بودن تاکید شده است در حالی‌که بر اساس گفته‌های پدرش، هرچند خود او متولد افعانستان است هر سه فرزندش در ایران به دنیا آمده‌اند. آن‌ها از ۹ سال پیش در محل زندگی فعلی‌شان ساکن هستند و در این سال‌ها برای تحصیل مشکلی نداشته است. ایراف جای دیگری نوشته است: «روز قبل از حادثه یعنی شنبه ۱۲ آبان در جریان اردو، آرزو و همکلاسی‌هایش که همگی ایرانی بوده‌اند، لباس فرم مدرسه با لباس‌های عادی عوض می‌کنند». این رسانه مدعی شده که «مدیر مدرسه به همه دختران شدیدا تذکر می‌دهد اما به نقل از بستگان آرزو از جمله شوهرخاله، دوستان و همکاران او (؟!) تنها دانش‌آموزی که به اخراج تهدید می‌شود، آرزوست.» این ادعا با گفته‌های پدر او تفاوت دارد که گفته بود نمی‌داند چرا ساعت ۵ عصر روز شنبه از مدرسه با او تماس گرفته‌اند. تنها چیزی که آقای خاوری می‌داند توضیحی است که آرزو بعد از اردو به او داده بود. وقتی از اردو به خانه برمی‌گردد، پدر می‌پرسد چه کار کرده که از مدرسه با او تماس گرفته اند؟ آرزو جواب می‌دهد: «من فقط شلوار جین پوشیده بودم.

ایراف همچنین بر اساس شنیده‌ها گزارش داده که آرزو در روز حادثه، بدون پوشیدن لباس فرم و با لباس‌های معمولی به مدرسه رفته و دلیل اخراج او نیز همین اقدام بوده است! گذشته از این‌که بعید به نظر می‌رسد دانش‌آموزی را با لباس معمولی به مدرسه راه نمی‌دهند، اگر این ادعا درست باشد تاییدی بر سرایدار مدرسه در رابطه با فرار آرزو گفته بود: «من دیدم یک نفر از بچه‌ها از کنارم رد شد اما فکر کردم می‌رود دستشویی». اگر آرزو با لباس فرم به مدرسه نرفته بود، تمایز و تشخیص او از دیگر دانش‌آموزان خیلی ساده بود و در ‌ذهن سرایدار می‌ماند. مدرک و سند محکم‌تر اما عکسی است که از آرزو در لحظه سقوط از پست بام منتشر شده. در این عکس، کاملا مشخص است که دختری با مانتو شلوار فرم سورمه‌ای رنگ، پشت به کوچه ایستاده است.

آیا آرزو اخراج شده بود؟

در گزارش ایراف ادعا شده که آقای خاوری ساعت ۱۲ ظهر با تماس مدیر مدرسه از اخراج آرزو مطلع شده و نویسنده چندین بار بر اخراج آرزو تاکید کرده است. اما این ادعا نه‌تنها با گفتگوی فراز، بلکه با ساعت کاری مدرسه تناقض دارد. مدرسه کوثر شهرری یک مجموعه آموزشی است که در دو مقطع دبستان و دبیرستان متوسطه اول فعالیت می‌کند. شیفت صبح تا حوالی ۱ ظهر مخصوص دانش‌آموزان دبستانی است و کلاس‌های دبیرستان از ساعت ۱۲.۵ظهر تا ۵.۵ عصر برگزار می‌شود. بنابراین، آرزو روز حادثه یعنی یکشنبه ۱۳ آبان، قبل از ساعت ۱۲.۵ در مدرسه نبوده است و مدیر و کادر اداری دبیرستان هم قبل از این ساعت در مدرسه نبوده‌اند که با آقای خاوری تماس بگیرند و خبر اخراج را به او بدهند.

به گفته سرایدار، در فاصله خروج دانش‌آموزان دبستانی و آمدن دبیرستانی‌ها، مادران و معلمان جلوی در مدرسه بوده‌اند. به همین خاطر در مدرسه را قفل نکرده و مشغول کارهای نظافت بوده است. آرزو در این فاصله از مدرسه خارج می‌شود. مکانیک‌های سر کوچه شاهد خودکشی او بوده‌اند. آن‌ها می‌گویند آرزو حوالی ۱.۵ تا ۲ بعد از ظهر خودش را از پشت‌بام ساختمان پرت کرده است.

خود آقای خاوری نیز در گفتگو با فراز تاکید کرده بود که حوالی ساعت ۳ بعد از ظهر از طرف مدرسه با او تماس گرفته‌ و اطلاع داده‌اند که آرزو از مدرسه بیرون رفته است. روزنامه شرق نیز گزارش و مصاحبه‌ای با پدر آرزو دارد که در آن متن نیز هز حرفی از اخراج به میان نیامده است.

ثبت‌نام آرزو با نامه بنیاد شهید

هرچند این پایگاه خبری تلاش دارد بر تبعیض میان آرزو و همکلاسی‌های ایرانی‌اش تاکید کند، این ادعا با حرف‌های پدرش همخوانی ندارد. آقای خاوری گفته بود در طول تمام سال‌های مدرسه، برای تحصیل دخترش مشکلی نداشته‌اند. آرزو در یک مدرسه دولتی با شهریه‌ای معین کنار همکلاسی‌های ایرانی خود درس می‌خواند تا این‌که در ۲-۳ سال اخیر چند بار به خاطر مسائلی چون پوشش مورد بازخواست قرار گرفت. ایراف در گزارش خود به نقل از پدر آرزو نوشته است: «مدیر مدرسه از همان ابتدا از پذیرش آرزو، علیرغم داشتن مدرک معتبر، امتناع می‌کرد و با عذر و التماس او را ثبت‌نام کرده بود.»

آقای خاوری در گفتگو با فراز اما این‌طور گفته بود: «آرزو در ایران به دنیا آمده است و کارت آمایش دارد. پارسال که مدیر برای ثبت‌نام آرزو اذیت می‌کرد، به دخترم گفتم می‌توانیم به خانه خودمان در محله دیگری برویم اما او دوست داشت پیش همکلاسی‌ها و دوستانش بماند. به همین خاطر از بنیاد شهید نامه گرفتم و به مدرسه دادم.» پدر آرزو همان موقع گفت برادرش در حادثه‌ای شهید شده است و اشاره کرد که با کمک این بنیاد توانسته مشکل ثبت‌نام آرزو را حل کند.
در واقع، حتی با وجود سختگیری مدیر مدرسه، آرزو توانسته با حمایت دولتی تحصیل خود را ادامه دهد.

ایراف کجاست؟

ایراف به نوشته خود پایگاهی خبری تحلیلی است که بر پوشش رویدادهای مهم روز به‌صورت تخصصی در حوزه مسائل ایران و افغانستان تمرکز دارد و رسانه‌ای بی‌طرف است! اما در گزارش «علت خودکشی آرزو خاوری، دختر پانزده ساله افغان» بی‌طرف و صادق نبوده است یا اگر نوشته‌هایش نقل قول‌ هستند برای تایید آن‌ها تلاش نکرده است.

لینک کپی شد