این طرح در سال ۹۸ با مبلغ ۲۵۰هزار دلار پیشنهاد شده بود. اما در فاصله ۲سال دریغ از حتی یک متقاضی! چرا سیاستگذاران از یک سیاست شکست خورده عبرت نمیگیرند؟ تخفیف ۶۰ درصدی در اعطای اقامت ایران چه جذابیت تازهای دارد؟ توقع دولت از راهگشا بودن این پیشنهاد چقدر واقعی است؟ پرسشهای دیگری نیز مطرح است. اول از همه اینکه انگیزه سرمایهگذار خارجی برای صرف ۱۰۰هزار دلار در ایران چه میتواند باشد؟ بورس بیثبات؟ بخش مستضعف گردشگری؟ بازار متورم و بیحساب و کتاب مسکن؟ صنعت فسادزده؟ خودروسازی زیانده؟ نظام بانکی قفلشده در فشار تحریم؟
نکته بعد اینکه حتی به فرض توجیه ظرفیتهای سرمایهگذاری، اخذ اقامت ایران برای خارجیها چه مزیتی خواهد داشت؟ سطح کیفیت زندگی در ایران چقدر میتواند یک سرمایهگذار خارجی را تشویق به اخذ اقامت کند؟ امکانات تفریحی استاندارد؟ جذابیت محیط دانشگاهی؟ احساس امنیت روانی و اجتماعی در شهرها؟ دسترسی به خودروهای روز دنیا؟ هوای پاک؟
در شرایطی که ایران، با تبدیل شدن به کشوری برای جذب سرمایه خارجی سالها فاصله دارد، این طرحها چیزی بیش از چند رویای خام و بیپایه نیست. رویایی که هرگز حریف واقعیت نشد...
ویدیو:
سرنوشت دختر علوم تحقیقات
در دارالخلافه با بهزاد یعقوبی
مرز حریم خصوصی و عرصه عمومی کجاست؟