پسر رفت پدر هم برود؛ مادر بماند!

مهاجرت؛ واژه‌ای که شاید این روزها در هر جمع و محیطی به گوشتان بخورد. بی‌ثباتی اقتصادی، بی‌کاری و افزایش سخت‌گیری‌های اجتماعی در ایران، از دلایل اصلی میل به مهاجرت است. بحران‌هایی که به طور طبیعی، معلول سوءمدیریت مسوولانی است که بر مسند قدرت نشسته‌اند. مسوولانی که خبر مهاجرت فرزندانشان، شعارهای مطبوعاتی‌شان را زیر سوال می‌برد. مهاجرت حمیدرضا رضازاده، فرزند انسیه خزعلی معاون ابراهیم رئیسی حالا در صدر اخبار جای گرفته است. حمیدرضا اما تنها خوش‌شانس ماجرا نیست...

سردار میریان، رئیس اداره عملیات زمینی سپاه پاسداران ماه گذشته در برنامه زنده تلویزیونی صبح بخیر ایران گفت: امروز نزدیک ۴ هزار فرزند برخی از مسئولان در آمریکا و اروپا و کانادا زندگی می‌کنند. بیایید سخنان سردار میریان را از لحاظ ریاضی بررسی کنیم:

مبنای محاسبه را از سال ۸۴ تا به امروز در نظر بگیریم. در این مدت، شاهد ۵ دوره ریاست جمهوری و ۴ دوره مجلس شورای اسلامی بودیم. ۴۰ وزیر احمدی نژاد، ۳۰ وزیر روحانی و ۲۰ وزیر رئیسی با مجموع حداکثر ۵۰۰ معاون وزیر و ۴۰ معاون ریاست جمهوری در ۵ دوره مجموعا ۶۳۰ مسوول را تشکیل می‌دهند. برای جبران خطای احتمالی در محاسبات، این تعداد را ۷۰۰ نفر در نظر می‌گیریم. اگر فرض کنیم در هر دوره ریاست جمهوری، هر ۳۰ استاندار تغییر یافته باشند، ۵ دوره در مجموع ۱۵۰ استاندار به خود دیده است. ۴ دوره مجلس شورای اسلامی، به فرض تغییر تک‌به‌تک نماینده‌ها در هر دوره، ۱۲۰۰ نماینده داشته است. با دست بالا گرفت تعداد مسوولان در ۵ دوره دولت و ۴ دوره مجلس، مملکت از ۱۷ سال پیش تا امروز ۲۰۵۰ مسوول داشته است.

هر طور حساب کنید، ادعای سردار میریان به این معنی است که هیچ مسوولی در کشور وجود ندارد که حداقل یک فرزندش مهاجرت نکرده باشد. انسیه خزعلی در واکنش به خبر مهاجرت پسرش گفته: «سفر موقت کاری فرزندم جهت توسعه و پشتیبانی مجموعه دانش‌بنیانی است که در ایران با تعداد زیادی از دانشجویان کامپیوتر فعال است. بسترسازی برای تقویت فعالیت‌های دانش‌بنیان جاری در کشور، برخاسته از تعلق به وطن و مسئولیت‌پذیری است». پرسش این‌جاست که با صف‌های طولانی که امروز جلوی سفارت‌ها ‌برای فراز مردم  از عواقب کمرشکن سوءمدیریت مسوولان در کشور بسته شده، فرزندان همین مسوولان چطور بدون داشتن موانع اقتصادی برای مهاجرت به راحتی به آمریکا و کانادا می‌روند؟ تعلق به وطن و مسوولیت‌پذیری هم در انحصار ۴۰۰۰هزار فرزند مدیران و مسوولان است؟