«دستگاه مشترک مورد نظر خاموش میباشد»؛ این صدای ضبط شده، تمامِ پاسخی بود که در تماس مکرر با رسول جلیلی، رئیس دانشگاه صنعتی شریف تهران، پیرامون فاجعهای که در این دانشگاه به وقوع پیوست، شنیدیم!
دانشجویان معترض در محاصره قرار گرفتند. راههای منتهی به دانشگاه را مسدود شد. بسیاری از دانشجویان بازداشت و عدهای مجروح شدهاند. این دادهها هرچند رویداد تلخ کوی دانشگاه در سال ۷۸ را در ذهن تداعی میکند اما خاطره نیست، دردی تازه در مهر سال ۱۴۰۱ است. آنچه در دانشگاه شریف رخ داد، به معنای واقعی کلمه حیرتانگیز، اسفناک و نگرانکننده بود. وضعیتی که متعاقب آن، شخص وزیر علوم ناگزیر شد شبانه به دانشگاه برود تا بلکه بتواند اوضاع را آرام کند. او در حالی در جلسه با تعدادی از دانشجویان، فاجعه پیش آمده را تلویحا «تاوان بیقانونی» قلمداد کرد که طبق قانون، ورود افراد مسلح و نیروهای نظامی و انتظامی به دانشگاهها، برای تعقیب و دستگیری افراد ممنوع است. در وضعیت پیش آمده برای دانشجویان دانشگاه شریف اما، جای یک کنش درست، منطقی و مسئولانه از رسول جلیلی، کرسی نشین منصب مدیریت این دانشگاه خالی بود.
رسول جلیلی، رئیس فعلی دانشگاه شریف، معمار پروژه فیلترینگ در دهه ۸۰ و از اصلی ترین پیشبرندههای فیلترینگ و طرح صیانت طی سالهای اخیر بوده است.
جلیلی دوران کارشناسی خود را در دانشگاه فردوسی مشهد گذراند و پس از آن برای ادامه تحصیل به سیدنی در استرالیا رفت. او همچنین به عنوان فرصت مطالعاتی، مدتی در آمریکا زندگی و تحصیل کرده است. جلیلی در مهر ماه سال ۱۴۰۰ از سوی وزیر علوم، تحقیقات و فناوری، به عنوان سرپرست دانشگاه صنعتی شریف منصوب شد که با تایید کمیته تعیین روسای دانشگاهها به مدت چهار سال ریاست این دانشگاه را عهدهدار باشد.
اما این انتصاب در شرایطی صورت گرفت که براساس اعلام وزارت خزانهداری آمریکا، رسول جلیلی از بهمن ۱۳۸۷ به دنبال دستیابی به تجهیزات مربوط به نظارت بر تبادل پیام کوتاه، بوده است.
به نظر میرسد جلیلی با راهاندازی شرکتهای «امنافزار گستر شریف» و «پیکآسا» بیش از یک دهه در فراهم کردن امکان کنترل اطلاعات و دسترسی به سایتها و شبکههای اجتماعی اینترنتی نقش داشته است. ضمن اینکه از شرکت «امنافزار گستر شریف»، که مدیریت آن را جلیلی برعهده دارد به عنوان یکی از مهمترین تامینکنندگان نرمافزار فیلترینگ نام برده میشود.
جلیلی بیش از ده سال میشود که از اعضای شورایعالی فضای مجازی نیز هست. این شورا عالیترین نهادی است که وظیفه نظارت، سیاستگذاری و تصمیمسازی در فضای مجازی را به عهده دارد. او همچنین بانی اصلی طرح بودجهخوار «اینترنت ملی» یا همان «ایرانت» است که البته هنوز به سرانجام وعدههای داده شده حتی برای علاقمندان اقلیتی خود نیز نرسیده است.
ماجرای تاسفبار دانشگاه شریف مشخص کرد مسئولین و در راس آنها وزیر علوم و رسول جلیلی رئیس این دانشگاه، در حفظ امنیت دانشجویان حتی در داخل دانشگاه (و نه در خیابان) ناتوان هستند یا شوربختانه دغدغهمند نیستند. از طرف دیگر چه گزاره درخواست مستقیم حراست و رئیس دانشگاه شریف و مجوز شورای تامین امنیت استان درباره فاجعه رخ داده در دانشگاه شریف صحت داشته باشد چه نداشته باشد، عدم مسئولیتپذیری رئیس دانشگاه، نسبت به امنیت دانشجویان غیرقابل انکار است. در این شرایط کماکان امید میرود مسئولان مرتبط با آموزش عالی کشور به وظیفه ذاتی خود که حفظ حرمت دانشگاه است بیش از گذشته عمل کنند و جو دانشگاه را دور از امنیتی شدن نگاه دارند. که این ابتداییترین وظیفه یک مقام مسئول برای حفظ حیثیت فضای دانشگاه است.
ویدیو:
سرنوشت دختر علوم تحقیقات
در دارالخلافه با بهزاد یعقوبی
مرز حریم خصوصی و عرصه عمومی کجاست؟