توافق (ایران و عربستان) نشان داد که مسائل و اختلافات از طریق دیپلماتیک بهتر قابل حل است، البته ممکن است حل هم نشود، ولی هیچگاه نباید راه مذاکره و گفتوگو را مسدود کرد. همیشه راهحلهای دیپلماتیک کمهزینهتر از تقابلهای دیگر است. توافق نیز به منزله تسلیم یکی در برابر دیگری نیست. توافق؛ نوعی از بازی با جمع جبری مثبت است، چیزهایی داده میشود و چیزهایی گرفته میشود، ولی سرجمع به سود طرفین خواهد بود. در واقع مذاکره شرط ضروری حل مشکلات است، حتی اگربه تنهایی کافی نباشد.
مهمترین نتیجه این توافق را باید در ضرورت تغییر رویکرد خارجی دانست که مستلزم نوعی همزیستی جهانی با حفظ حقوق و عزت مردم و جامعه ایران است. بدون حل مسائل خارجی مسائل کشور در مسیر حل قرار نمیگیرد. این موضوع را منفی تلقی نکنیم، این واقعیتی است که باید به آن اذعان کنیم. اثرات توافق با آژانس و امروز عربستان در قیمت ارز نمونه روشن برای اثبات این ادعا است. پس از این توافق باید در یمن، سوریه، عراق و در سطحی بالاتر در برجام و اوکراین و FATF نیز مسائل را حل کرد.
ویدیو:
سرنوشت دختر علوم تحقیقات
در دارالخلافه با بهزاد یعقوبی
مرز حریم خصوصی و عرصه عمومی کجاست؟