ایشان (عبدی) معموماً از اینکه دولت و حکومت برنامهای برای شادی دستهجمعی مردم ندارند، شاکیاند و اگر دستبرقضا یک چنین شادی و شعفی جور شد، یاد دستاوردهای علم جامعهشناسی میافتند تا آن را تخطئه کنند یا برای هزینه بستههای نان و پنیر و اولویه و هندوانه و چند سرسره و الاکلنگ دلسوزی کنند.
جوان افزوده است: مردم یا خودشان خواستند که بیایند و شیفته نام علی بودند یا فریفته تبلیغ حکومت شدند، اما آمدند و ساعاتی را شانهبهشانه هم شادی کردند.
اگر آقای عبدی و دوستانشان در روزنامههای اصلاحطلب این جمعیت عظیم را ندیدند و سراغ دو کارگردان عروسکی (بهروز غریبپور در روزنامه شرق و مرضیه برومند در روزنامه هممیهن) رفتند و خیمهشببازی خود را در حاشیه جشنغدیر برپا کردند، یا اگر دستبرقضا خداوند «گوترش» را از غیب رساند تا «تمامصفحه» سازندگی را بگیرد، دیگر بر آنان حرجی نیست، اما همچنان از بابت آنچه در پای استحکام اندیشه و آرایش سخن فدا میشود، نمیتوان ابراز تأسف نکرد.
ویدیو:
سرنوشت دختر علوم تحقیقات
در دارالخلافه با بهزاد یعقوبی
مرز حریم خصوصی و عرصه عمومی کجاست؟