دانشکده هنرهای زیبا یک مشت «رقاص» هستند!

 در یک فایل صوتی که به دست «فراز» رسیده، رئیس دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران اقدام به تحقیر و توهین به دانشکده هنرهای زیبای این دانشگاه کرده است. عبدالرضا سیف می‌گوید که دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران، «دانشکده رقاص‌ها» است. او این توصیف را در جلسه رسمی عمومی استادان دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران برای مجموعه دانشکده هنرهای زیبا به کار برده.

عبدالرضا سیف، هم اکنون رئیس دانشکده ادبیات و علوم انسانی و مشاور رئیس دانشگاه تهران است. حمله او به دانشکده هنرهای زیبا و بیان توهین‌آمیزش درباره این مجموعه با هدف دفاع انتقاد از تفاوت ضریب بین دانشکده ادبیات و علوم انسانی با دانشکده هنرهای زیبا انجام شده است.

فایل صوتی سخنان سیف در جلسه رسمی عمومی استادان دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران 

او در این سخنان می‌گوید: هر دانشکده باید سه گروه داشته باشد. هر گروهی باید سه مقطع لیسانس، فوق لیسانس و دکترا داشته باشد. تعداد هیات علمی هر گروهی باید ده نفر باشد حالا با ضریب می‌تواند باشد. مثلا یک استاد ضریب ۲ دارد و ... .بعد یک تعدادی تا حداقل هزار دانشجو می‌خواهد آن دانشکده که آن هم ضریب دارد. یک زمانی دانشکده ادبیات ضریبش یک بود و هنرهای رقاص بیکار یک و نیم بود. رقاص‌ها یک و نیم شده بودند و ادبیاتی‌های بیچاره یک بودند. درستش کردیم. اینها رقاص بودند.

اینکه مساله تفاوت ضریب بین دانشکده‌ها و رشته‌های دانشگاه تهران چقدر عادلانه یا غیر عادلانه است، مساله این نوشتار نمی‌باشد. مساله نوع نگاه رئیس دانشکده ادبیات و علوم انسانی و مشاور رئیس دانشگاه تهران به دانشکده هنرهای زیبا است که این دانشکده را در حد یک مجموعه قابل استهزاء و تمسخر تقلیل می‌دهد. مساله مهمتر اما این است که ایا رئیس دانشگاه تهران نگاه مشاور خود و رئیس دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران به دانشکده هنرهای زیبا را در شان قدیمی ترین دانشگاه کشور می داند؟

رئیسی که اخراج اساتید را دوست دارد

عبدالرضا سیف، گوینده این سخنان اما سابقه ای طولانی در این دست حواشی و جنجال‌ها دارد. محمد دهقانی نویسنده، مترجم، منتقد ادبی و استاد دانشگاه تهران در سال ۱۳۸۶ عبدالرضا سیف را در نامه ای سرگشاده متهم به زمینه سازی برای اخراج خود از این دانشکده کرد. سیف در آن زمان معاون آموزشی دانشکده ادبیات و مدیرکل فعلی آموزش دانشگاه تهران بود.

۱۵ سال بعد در آذر ۱۴۰۱ حسین مصباحیان، عضو هیئت علمی گروه فلسفهٔ دانشکدهٔ ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران هم در متنی سرگشاده از خراج قطعی خود از دانشگاه با اصرار و پیگیری عبدالرضا سیف خبر داد که حالا در این مقطع ریاست دانشکده ادبیات و علوم انسانی را بر عهده گرفته بود.

هشدارها درباره ریاست سیف

ریاست سیف بر دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران از بهمن سال ۱۴۰۰ آغاز شد. تنها ۶ ماه بعد در مردادماه سال ۱۴۰۱، ۶۰۱ نفر از دانشجویان و فارغ‌التحصیلان دانشکدهٔ ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران با انتشار نامه‌ای سرگشاده با عنوان «اعلام خطر نسبت به وضعیت دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران» نسبت به آنچه «قانون‌شکنی» و «سوءمدیریت» سیف در دوره ریاستش بر دانشکدهٔ ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران می‌نامیدند، اعتراض کردند.

تخلف در آزمون دکتری رشتهٔ زبان‌های باستانی، تخلف در عزل و نصب مدیران گروه‌های آموزشی، ممنوعیت سلیقه‌ای استفاده از اساتید مدعو توسط گروه‌های آموزشی، ایجاد فضای رعب و وحشت و شکایت از دانشجویان به کمیتهٔ انضباطی و سوءمدیریت در پروژهٔ مقاوم‌سازی ساختمان دانشکده از موارد مطرح‌شده در این نامه بود.

عبدالرضا سیف کمی بعد، این نامه را «مرض‌‌های یک مشت عقده‌‌ای» خواند.

کار اعتراض به اقدامات سیف به نشست خبری رئیس دانشگاه تهران هم کشیده شد. در آن جلسه سیدمحمد مقیمی در قامت دفاع از سیف بر آمد و هدف انتقادات از او را ایجاد «فشار و هجمه» برای تاثیر بر مدیریت دانشگاه خواند.

با این وجود احمدرضا قائم‌مقامی، مدیر وقت بخش تخصصی زبان‌های باستانی و ایران‌شناسی دانشکده ادبیات و علوم انسانی، در جلسهٔ پرسش و پاسخ دانشجویی مورخ ۲۳ خردادماه ۱۴۰۱، انتقادات تندی را به عملکرد عبدالرضا سیف وارد کرد. او مدعی شد از حضور او و دیگر استادان این بخش تخصصی در مصاحبهٔ دکتری رشتهٔ زبان‌های باستانی ممانعت به عمل آمده و سؤالات آزمون کتبی کنکور این رشته نیز یک روز پیش از برگزاری کنکور از گاوصندوق خارج و با سؤالات دیگری جایگزین شدند.

تغییر رئیس مؤسسهٔ لغت‌نامهٔ دهخدا از دیگر حواشی سیف در دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران بود. جایی که او حمیرا زمردی را جایگزین محمود بی‌جن‌خان، زبان‌شناس ایرانی و عضو گروه زبان‌شناسی دانشکده ادبیات کرد. ریاست زمردی بر این مؤسسه در همان ماه‌های اول با حواشی بسیاری همراه بود که منجر به قطع همکاری مؤلفان لغت‌نامهٔ بزرگ فارسی با این مؤسسه شد.

سیف در سال 1391 در زمان مسئولیت خود به عنوان معاون فرهنگی دانشگاه تهران، از برخورد مسئولان این دانشگاه با ۳۵۰ دانشجویی که به گفته او به شکل «مانکن» در این دانشگاه رفت‌وآمد می‌کنند خبر داده و گفته بود در دانشگاه تهران ابتدا به دانشجویان بدحجاب پنج بار تذکر داده می‌شود و سپس آن‌ها اخراج می‌شوند.

با این سوابق و پیشینه شاید هم نوع نگاهی که سیف به دیگر دانشکده‌های دانشگاه تهران و توهینش به دانشکده هنرهای زیبا به عنوان قدیمی‌ترین آکادمی آموزش هنر در ایران که روزگاری در منطقه از حیث کیفیف ارائه خدمات تک بوده، چندان هم عجیب نیست.