ایران بیش از ۷۰ سال است که با اقتصادی وابسته به نفت، درگیر بیماری‌هایی نظیر بیماری هلندی و رانت و بهره‌وری پایین بوده و به همین دلیل نیز به رقبا و دشمنان فرصت تحریم را داده است. در حالی‌که کشور ظرفیت‌های بی‌شماری برای رهایی از این وضعیت را دارد. از جمله ظرفیت‌های بی‌نظیر ایران می‌‌توان به موقعیت ممتاز از نظر ژئوپلیتیک، تجربه همزمان ۴ فصل در جغرافیای خود، معادن و منابع فراوان و دسترسی به منابع انرژی تجدیدپذیر در تمام طول سال اشاره کرد. اما به دلیل رویکرد مصرف‌گرایی در اقتصاد نفتی کشور، این منابع نادیده گرفته شده‌اند. امروز در مقطعی قرار داریم که از نظر انتخاب انرژی، به یک دوراهی اجباری رسیده‌ایم. آیا تداوم مصرف و فروش سوخت‌های فسیلی توانسته کشور ما را از مشکلات عدیده اقتصادی نجات دهد؟ آیا ادامه‌‌ روند کنونی مصرف انرژی فسیلی برای محیط زیست کشور مفید است؟

سال، سالِ چالش است، سالِ آزمون و خطا، سالِ بهانه ها، سالی که پس از تحویلِ میراثِ هشت ساله «تدبیر و امید» به «مردمی» ها ، چون سابق، احتمالا قرار است نشدن ها را مربوط به گذشته بشنویم و شدن ها را مرتبط با ناتوانی ِ گذشتگان و توانایی تازگان(!!) و این ها همه قرار است درست در زمان و جغرافیایی انجام گیرد، که مردمانِ آن، از وعده های «به نامِ خود به کامِ دیگری» و قحطیِ امید به تنگ آمده اند!

معاون فنی سازمان صنایع کوچک و شهرک‌های صنعتی ایران ضمن اشاره به کسری ۸۰۰۰ مگاواتی برق در شهرک‌های صنعتی، تحریم را عامل عقب ماندگی در برنامه تولید برق با مولدهای مقیاس کوچک یا خود تولید دانست و گفت که این سازمان برای ساخت پنل خورشیدی در شهرک‌ها، مشوق‌هایی در نظر گرفته است.