پرویز کردوانی چهره‌ی ماندگار در جغرافیای ایران در مورد برداشت بی‌رویه از آب‌های زیرزمینی به فراز می‌گوید: «در سال ۱۳۴۲ اگر با حفر چاه ۳۰ متری به آب می رسیدند حالا باید ۵۵۰متر حفر شود. علاوه بر این که قنات ها که منبع آبی بودند با رسیدن چاه ها دل‌آزار و کهنه و خشک شده اند، چاه ها هم خشک هستند و بهتر است اینطور بگویم که آبی وجود ندارد و تمام شده است.»