هر بحران اقتصادی در ذات خود با بحران‌های روحی و روانی همراه است و سینما می‌تواند دست‌کم در تقویت روحیه مردم و تلاش برای حفظ امید در آن‌ها مؤثر باشد. سینما به مثابه یک کالای فرهنگی فقط مصرف نمی‌شود بلکه مصرف آن نوعی سرمایه‌گذاری بلندمدت است که سودش به شکل ملموس و کوتاه‌مدت قابل محاسبه و ارزیابی نیست اما در بلند مدت تاثیرش در روان اجتماعی مردم قابل رویت خواهد بود ...

سالانه حدود ٧۰ تا ۱۵۰ فیلم در سینمای ‌ایران تولید می‌شود اما تنها حدود ۴۰ درصد از این آثار، شانس اکران پیدا می کنند. یعنی نزدیک به ۶۰ درصد آثار سینمایی نه فرصت اکران از سینما را پیدا می کنند و نه عرضه از یک پلتفرم معتبر و عملاً میلیاردها تومان از سرمایه سینما دور ریخته می‌شود.