دو مرکز استانی دیگر در افغانستان روز سهشنبه سقوط کرد و عملاً بزرگراهی که پایتخت این کشور را با استانهای شمالی افغانستان متصل میکند، قطع شد. دو شهر پلخمری، تقریبا ۱۵۰ مایلی شمال کابل در استان بغلان و فیض آباد، در استان بدخشان دو شهری بودند که طالبان در کمتر از یک هفته آنها را تصرف کردند. پیروزیهای سریع طالبان ضربهای ویرانگر برای دولت اشرف غنی، رئیس جمهوری و نیروهای نظامی و پلیس بوده است. چرا که ایالات متحده و متحدان غربی آن در تمام این سالها، میلیاردها دلار برای آموزش نظامی در مقابل طالبان هزینه کرده بودند. این اتفاقها در حالی میفتد که تنها سه هفته به خروج کامل نیروهای نظامی امریکایی باقی مانده است.
این پرسش که آیا نیروهای امنیتی افغانستان میتوانند با موفقیت از کابل دفاع کنند، به یک فوریت تبدیل شده است. در حال حاضر درگیریهای سنگینی در دیگر شهرهای پرجمعیت این کشور یا در اطراف آن جریان دارد. اما در حال حاضر، مهمترین مشکل دولت افغانستان دفاع از مزارشریف است. قطب اقتصادی افغانستان و بلخ مرکز استان، که اکنون عملا توسط طالبان محاصره شده و به صورت زمینی از کابل جدا شده است.
فرمانده محمد کمین بغلانی، درمورد سقوط ناگهانی پلخمری میگوید: «ما تحت فشار زیادی بودیم و دیگر نتوانستیم مقاومت کنیم. همه مناطق شهر سقوط کرد.» او گفت که نیروهایش به سمت جنوب، عقبنشینی کردهاند. بسمالله عطاش، عضو شورای ولایتی بغلان، این گزارش را تأیید کرد و گفت که با وجود ماهها نبرد سنگین در اطراف پلخمری، سقوط نهایی روز سهشنبه بیشتر بدون خونریزی بود. پلخمری شهری با بیش از ۲۰۰ هزار نفر جمعیت در بزرگراه کابل به منطقه شمالی افغانستان است.
شاهدان و تحلیلگران گفتهاند که طالبان طی هفته گذشته توانستهاند هر پیروزی شمالی را به فرصتی برای اعزام نیروهای بیشتر به نبردهای مهم دیگر تبدیل کنند. این احتمال هشداردهندهای را مطرح میکند که تجمیع قدرت طالبان در شمال میتواند حملات خود را به سمت کابل آسانتر کند.
احمد جاوید مجددی، عضو شورای ولایتی بدخشان، سه شنبه شب سقوط فیض آباد را تأیید کرد. حدود یک هفته بود که در اطراف این شهر کوچک درگیری وجود داشت. پس از به قدرت رسیدن طالابن در ۱۹۹۰ این اولینباری است که این شهر به تصرف طالبان در میآید. سرهنگ گل خان کوفی، افسر مسئول زندان فیض آباد گفت که نیروهای دولتی به فرودگاه عقبنشینی کردهاند. در هفتههای اخیر، دولت افغانستان برنامهای برای جلوگیری از حمله نظامی طالبان، انجام نداده است.
ایالات متحده اما یک استراتژی نوپا برای کند کردن پیروزیهای طالبان دارد. آنها توصیه کردهاند که افغانها نیروهای باقی مانده خود را در اطراف جادهها و شهرهای مهم و همچنین گذرگاههای مهم مرزی تجمیع کرده و ولسوالیهایی را که قبلاً توسط طالبان تصرف شده بود رها کنند. هنوز مشخص نیست که چگونه این طرح تصرف ۹ مرکز استان در سراسر کشور را در نظر میگیرد. یک اقدام متقابل که به نظر میرسید رهبران نظامی افغانستان در ماههای اخیر به آن متکی بودهاند-انتقال نیروهای کماندوی آموزش دیده از یک موقعیت آسیبپذیر به موقعیت دیگر برای جلوگیری از پیشروی شورشیان-به پایان رسیده است. این تعداد نیرو به اندازه کافی برای جنگیدن در ۳۴ مرکز استانهای این کشور وجود ندارد.
تصرف زرنج در استان نیمروز در مرز افغانستان و ایران این امر را برجسته کرد. قول اردوی ۲۱۵ ارتش ملی افغانستان مسئولیت امنیت در زرنج و لشکرگاه، مرکز استان هیرمند را بر عهده دارد که هفته گذشته نیز چند روز در محاصره قرار داشت. رهبری قول اردوی ۲۱۵ سرانجام تمرکز خود را بر دفاع از لشکرگاه گذاشت و راه تصرف زرنج را برای طالبان باز گذاشت.
در غرب افغانستان، استان فراه در شاهراه اصلی قرار دارد که به شهر هرات در غرب منتهی میشود. مرکز فرهنگی که طالبان آنجا را نیز محاصره کردهاند. این استان همچنین دارای مرز مشترک با ایران است. ماه گذشته گذرگاه اصلی مرزی در آنجا توسط طالبان تصرف شد. تصرف فراه و دیگر شهرهای این ناحیه به طالبان اجازه میدهد تا تروریستها را به سمت هرات یا جاهای دیگر سوق دهند و موقعیتهای دیگر را تقویت کنند.
علیرغم اینکه مذاکرات صلح برای چندین ماه متوقف شده بود، نمایندگان افغانستان این هفته در دوحه قطر با مقامات طالبان ملاقات کردند تا سعی کنند مذاکرات را از سر بگیرند. عبدالله عبدالله، رئیس شورای عالی مصالحه ملی افغانستان گفته طالبان مایل به تسریع گفتوگوهای صلح هستند در عوض، آنها خواستار آزادی زندانیان طالبان بودند. موضوعی که دولت افغانستان آنرا رد کرد.
با وجود تغییر سریع طالبان از حمله به مناطق روستایی، به حمله به شهرها، ایالات متحده تنها از نیروهای امنیتی افغانستان در دو شهر جنوبی حمایت هوایی کرده است. با احتساب مداخله کاخ سفید یا پنتاگون، چنین حمایتی به احتمال زیاد تا ۳۱ آگوست پایان مییابد. زیرا روند خروج نیروهای آمریکایی تا آن زمان تکمیل میشود.
ویدیو:
سرنوشت دختر علوم تحقیقات
در دارالخلافه با بهزاد یعقوبی
مرز حریم خصوصی و عرصه عمومی کجاست؟