پیروزی جمهوریخواهان در انتخابات کنگره چگونه می‌تواند به ضرر آنها شود؟

پس از انتخابات میان‌دوره‌ای فاجعه‌بار احتمالاً جمهوری‌خواهان درگیر جنگ داخلی خواهند شد.

سه‌شنبه شب به وقت آمریکا به نظر می‌رسید سر فلش به‌شدت نوسانیِ سیاست امریکا به سوی سلامت عقلی سوق کرده.

ترامپیسم در نتایج انتخابات میان‌دوره‌ای ایالات‌متحده که هنوز در حال به‌روز‌رسانی است، متحمل ضربه‌ای جدی شد؛ اما خود دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور سابق ایالات‌متحده تقریباً یقین دارد که در نامزدی سال ۲۰۲۴ رقابت خواهد کرد... خبری که البته مایه تأسف بسیاری از جمهوری‌خواهان است.

و این اتفاق به نوبه خود برانگیزاننده جنگ جدی جمهوری‌خواهان طی دو سال آینده [دو سال منتهی به انتخابات ریاست‌جمهوری ۲۰۲۴] خواهد بود.

و این یعنی: در حالی که جمهوری‌خواهان درگیر یکدیگرند، جو بایدن، رئیس‌جمهور ایالات‌متحده احتمالاً دست آزادتر و قوی‌تری برای اجرای سیاست‌های خارجی (برخلاف تردیدهایی که بسیاری تا پیش از انتخابات داشتند) خواهد شد... و این صرف‌نظر از این واقعیت است که نتایج نهایی به خودی‌خود چه تأثیراتی خواهند گذاشت.

دلیلش چیست؟ در این مرحله تنها می‌توان نتیجه‌گیری‌هایی خام کرد؛ زیرا کنترل سنا هنوز به صورت علامت سؤال است و نتایج نهایی مجلس نیز به دقت معلوم نشده‌اند.

اما حداقل آن این است که احتمالاً کوین مک‌کارتی، رهبر جمهوری‌خواه مجلس نمایندگان (در صورتی‌که رئیس مجلس بعدی شود) دستش باز خواهد بود.

مک‌کارتی نیز مانند نمایندگان پیشین خود، پل رایان و جان بونر، باید یک جناح راست تندرو را آرام کند. در این مورد، جنبش ماگای ترامپ (آمریکا را دوباره بزرگ کنیم) که کنترل گروه آزادی را دست گرفته، رایان و بونر را سخت برآشفته کرده است.

اما از آنجا که اکثریت پیش‌بینی‌شده مک‌کارتی (در صورت تأیید) بسیار محدود خواهند بود، یحتمل او بیشتر وقت خود را صرف بحث‌و‌جدل بر سر مسائل داخلی خواهد کرد... مسائلی نظیر لوایح بودجه و تکالیف کمیته و همچنین درخواست‌های MAGA برای تحقیق در مورد بایدن و خانواده او (علی‌الخصوص پسرش).

ورای آن، نتایج روز سه‌شنبه گویای آن‌اند که ثبات جمهوری‌خواهان در انتقاد از سیاست خارجی [از جمله مسائلی نظیر اوکراین]، حتی کمتر از چیزی خواهد بود که تا پیش از این وجود داشته.

و این عامل می‌تواند تأثیر حزب را بر سیاست تضعیف کند.

همان‌طور که تام بلت، کارشناس دانشکده مدیریت سیاسی دانشگاه جورج واشنگتن، گفته است: «فکر نمی‌کنم جمهوری‌خواهان واقعاً در مورد سیاست خارجی پیام واحدی داشته باشند.» بدین ترتیب که نیمی از جمهوری‌خواهان طرفدار کمک به اوکراین هستند و نیمی دیگر مخالف آن.

مک‌کارتی پیش از انتخابات تأکید کرد که در مورد کمک به اوکراین دیگر خبری از «چک سفیدامضا» نخواهد بود. اما غالب جمهوری‌خواهان کماکان حامی ارسال کمک‌های بیشترند... البته مشروط به بررسی‌های مازاد بر سر اینکه کمک‌ها نقدی باشند و یا به صورت سلاح.

[یک وایلد کارت: با چنین اکثریت اندکی، در واقع افراط‌گرایان راست افراطی نظیر نماینده مارجوری تیلور گرین، نماینده رسانه‌های کرملین، که مخالف کمک به اوکراین هستند، می‌توانند نفوذ بیشتری پیدا کنند.]

همچنین که جمهوری‌خواهان مجلس نمایندگان احتمالاً از پلتفرم جدید خود برای انتقاد از متحدان اروپایی به سبب پرداخت ناکافی به دفاع مشترک از اوکراین استفاده خواهند کرد. ایالات‌متحده بیش از مجموع تمام شرکای اروپایی خویش به دفاع از اوکراین کمک کرده است.

در مورد مسائل کلیدی دیگری، نظیر بحث ایران و چین و روابط با عربستان‌سعودی، بایدن خط سیری سخت را، آن هم اغلب با حمایت جمهوری‌خواهان دنبال می‌کند. و اگر مک‌کارتی با اکثریت بسیار ضعیف‌تر از حد انتظار، ریاست مجلس را به عهده بگیرد، در یافتن جمهوری‌خواهان همفکر به مشکل برخواهد خورد.

به بیان بلت: «به همین سبب هم هرگونه انحراف در هر قانون یا لایحه بودجه‌ای از جناح راست به واقع می‌تواند بر توانایی او بر حکومت تأثیر بگذارد.»

شکی وجود ندارد که اکثریت جمهوری‌خواه در مجلس، بلندگویی مهم و در عین‌حال مخرب را در اختیار حزب خواهند گذاشت. روابط با چین (که همین حالا هم پرتنش است)، می‌تواند با روی کارآمدن رؤسای جدید کمیته‌های جمهوری‌خواه به طور بالقوه بدتر نیز بشود... به ویژه نماینده مجلس نمایندگان مایک مک‌کال، که خواستار دفاع بیشتر از تایوان شده و می‌تواند ریاست کمیته روابط خارجی مجلس نمایندگان را بر عهده گیرد...

... و همین‌طور مایک راجرز، از آلاباما، که ریاست کمیته نیروهای مسلح مجلس نمایندگان را بر عهده خواهد گرفت و فشار بیشتری بر اقدامات دفاعی هند و اقیانوسیه وارد خواهد آورد.

برخی دیگر از جمهوری‌خواهانِ تازه به قدرت رسیده نیز ممکن است سفر جنجالی نانسی پلوسی به تایوان را که به طور جدی در مذاکرات آب‌و‌هوایی آمریکا و چین در سال جاری وقفه ایجاد کرد، تقلید کنند.

اما بایدن در حال حاضر یک رویکرد تندروی دو حزبی، از جمله کمک به تسلیح استرالیا و ژاپن، تشکیل گفتگوی چهارجانبه امنیتی با ژاپن و هند و استرالیا و حمایت از یک سیاست صنعتی با هدف تقویت رقابت ایالات‌متحده در برابر چین (از جمله در تولید نیمه‌هادی) را رهبری می‌کنند.

همان‌طور که جان بیتمن، کارشناس چین اخیراً در فارین‌پالیسی نوشت، پس از اعمال کنترل‌های جدید بر نقل‌و‌انتقالات فناوری توسط دولت بایدن (که نشان‌دهنده تمرکز یک‌جانبه بر خنثی‌سازی توانایی‌های چین در سطحی گسترده و اساسی است)، سخت می‌شود بایدن را کنار گذاشت.

... این تغییر نشان‌دهنده اقدامات شدیدتر ایالات‌متحده در آینده است؛ آن هم نه‌فقط در محاسبات پیشرفته، بلکه در بخش‌های دیگری که استراتژیک تلقی می‌شوند... نظیر بیوتکنولوژی و تولید.

لارا براون، دانشمند علوم سیاسی و نویسنده کتاب جوکی برای ریاست‌جمهوری امریکا گفت: و چنان‌چه دموکرات‌ها در نهایت کنترل محدود خود را بر سنا حفظ کنند (تکلیف جورجیا و آریزونا و نوادا هنوز معلوم نیست) بایدن می‌تواند [در حالی که وضعیت به طور فزاینده‌ای متزلزل است] انتصاب‌هایی حیاتی را برای سفرا و قضات و سایر پست‌های مهم سیاسی انجام دهد. و اگر هم جمهوری‌خواهان مسیر تحقیقات و استیضاح بایدن را پی بگیرند، سناتورهای جمهوری‌خواه تمایلی به انجام این کار ندارند.

حالا به نظر می‌رسد که حزب جمهوری‌خواه بیش از انتخابات گذشته دچار انشقاق شده است. با وجودی که شماری از منکران انتخاباتی مورد تأیید ترامپ برنده روز سه‌شنبه بودند، شمار بیشتری از نامزدهای همسو با ترامپ شکست خوردند. در میان آنها رقابت‌های کلیدی نظیر مهمت‌اوز در پنسیلوانیا و دان بولدوک در نیوهمپشایر بود.

در مجلس نمایندگان لااقل هشت نامزد مورد تأیید ترامپ شکست خوردند؛ از جمله مناطق کلیدی نظیر ناحیه نهم اوهایو؛ جایی که مارسی کپتور، نماینده دیرینه دموکرات، به رغم تقسیم مجدد جمهوری‌خواهان، جی آر ماجوسکی را شکست داد. و ناحیه هفتم ویرجینیا؛ جایی که یسلی وگا، ابیگیل اسپانبرگر را شکست داد.

دیگر ترامپیست‌های برجسته نیز در رقابت‌های فرمانداری شکست خوردند؛ از جمله تودور دیکسون، که به فرماندار گرچن ویتمر در میشیگان باخت... و داگ ماستریانو، که مغلوب جاش شاپیرو در پنسیلوانیا شد... و همین‌طور نماینده لی زلدین که در نیویورک از فرماندار کتی هوچول عقب ماند.

در آریزونا نیز کری لیک، یکی از وفادارترین یاران ترامپ، با فاصله اندکی از رقیب دموکرات خویش، کیتی هابز عقب افتاد.

پس از انتخابات بسیاری از کارشناسان محافظه‌کار، ترامپ را آشکارا «آلباتروس»ی خواندند که حزب را سرکوب می‌کند. کری گریفین، مدیرعامل شرکت سرمایه‌گذاری سیتادل و یکی از بزرگ‌ترین حامیان مالی حزب جمهوری‌خواه، به پولتیکو گفت که زمان فاصله‌گرفتن از ترامپ رسیده است.

مارک تیسن، ستون‌نویس محافظه‌کار، با حضور در فاکس‌نیوز گفت که این «فاجعه محض» است که حزب، علی‌رغم محبوبیت پایین و تورم بالای بایدن باز هم نتوانست نتیجه شایان ذکری کسب کند.

حتی گروه رسانه‌ای محافظه‌کاری که توسط روپرت مرداک اداره می‌شد، با پیشنهاد کناره‌گیری از ترامپ موافقت کرد. نیویورک‌پست که تحت مدیریت مرداک است، تصویری از بزرگ‌ترین برنده جمهوری‌خواه و فرمانده فلوریدا را با عنوان «آینده» منتشر کرد.

دشمنان آمریکایی در خارج کشور، و به ویژه کرملین، امید خود را به موج سرخ از دست داده و معتقد بودند که این می‌تواند پایانی بر حمایت ایالات‌متحده از اوکراین باشد و در عین‌حال شکاف جامعه ایالات‌متحده را نیز بیشتر کند.

آنها هنوز هم دست از مقابله برنداشته‌اند... جولیا دیویس، روزنامه‌نگاری که مانیتور رسانه‌ی روسیه را اداره می‌کند، به نقل از آندری سیدوروف، معاون سیاست جهانی دانشگاه دولتی مسکو، پیش از رأی‌گیری گفت: «ترامپ نفرت زیادی در جامعه امریکا ایجاد می‌کند. و من فکر می‌کنم هر چه نفرت آنها از همدیگر بیشتر باشد، برای ما بهتر است.»

در همین حال نتایج میان‌دوره‌ای برای متحدان ایالات‌متحده انعکاس این امید است که کشورشان بالاخره بتواند از افراط‌گرایی و انزواگرایی و دشمنی ترامپ نسبت به ناتو و سایر قراردادهای بین‌المللی عبور کند.

براون گفت: «در برخی سطوح، بزرگ‌ترین دستاورد ترامپ، متقاعدکردن جمهوری‌خواهان است به اینکه او برنده میدان است.» موضوعی که البته به نظر می‌رسد دیگر محلی از اعراب ندارد.