امسال، سال سختی برای افراد دارای معلولیت بود. سالی که با حذف ردیف بودجه حمایتی از این گروه در لایحه بودجه دولت آغاز شد، با بدعتهای فراقانونی در برنامه هفتم توسعه ادامه یافت و حالا، با برخوردهای تبعیضآمیز در فرودگاههای کشور کاملتر شدهاست. برخورد اخیر مسوولان فرودگاه مشهد در حالی به نام قانون صورت گرفته که بررسیها نشان میدهد نه تنها چنین قانونی برای محدودیت استفاده افراد دارای معلولیت از هواپیما وجود ندارد، بلکه شرکتهای هواپیمایی، طبق ضوابط تعیینشده موظفند که خدمات مورد احتیاج افراد معلول را در صورت اعلام نیاز، فراهم کنند.
شرکتهای هواپیمایی موظفند تا دستیار مناسب را برای مسافران معلول که نیاز به دستیار دارند، اختصاص دهد. دستیار باید توانایی کمک به مسافر معلول در سوار و پیاده شدن از هواپیما را داشته باشد. به طور ویژه در مورد اتفاق اخیر در فرودگاه مشهد اما مسوولان فرودگاه و شرکت هواپیمایی، صدور کارت پرواز را مشروط به همراه داشتن دستیار کرده است.
«محیا راد»، فرد دارای محدودیت حرکتی در گفتوگو با «فراز» اتفاقی را که برایش افتاده چنین روایت میکند: «مثل همیشه برای دریافت کارت پرواز به کانتر فرودگاه مراجعه کردم. مادرم هم کنارم بود. دو آقا آنجا بودند. یکی کارت پرواز صادر میکرد و دیگری گویا مسوول فرودگاه بودند که لباس فرم هم داشتند. آقای پشت کانتر، از صدور کارت پرواز امتناع کرد و من را به قسمت خدمات پرواز شرکت آسمان ارجاع دادند. در این بخش آقایی نشسته بودند. گفتم به من کارت پرواز ندادند و من را به شما ارجاع دادهاند. ایشان پرسیدند که چرا روی ویلچر هستید؟ گفتم از ۱۰ سال پیش که این اتفاق برایم افتاد، روی ویلچر مینشینم. پرسیدند تنها هستی؟ گفتم بله. گفتند نمیتوانی از پرواز استفاده کنی».
او در ادامه گفت: «اول فکر کردم دارند شوخی میکنند. گفتند تنها نمیتوانی سوار هواپیما شوی و حتما باید کسی همراهت باشد. توجیهشان هم این بود که اگر در هواپیما در حین پرواز موقعیت اضطراری پیش بیاید، باید بتوانی فرار کنی. پرسیدند که آیا میتوانی چند قدم بدون ویلچر راه بروی؟ گفتم نه! گفتند در موقعیت اضطرار، باید بتوانی خودت را به درهای اضطراری هواپیما برسانی. پرسیدم این چه قانونی است؟ و گفتم من هر طور شده کارت پروازم را میگیرم».
همچنین بخوانید:
برنامه هفتم گل سرسبد معلولستیزی و اجتماعستیزی است
راوی این برخورد تبعیضآمیز در ادامه گفت: «این آقا، من و مادرم را تا پای کانتر پرواز همراهی کرد. آنجا، با آقایی که پشت کانتر نشسته بود شروع به مکالمه کردند. متفقالقول میگفتند که من اجازه پرواز ندارم. بعدش مادرم را به دفتر هواپیمایی ارجاع دادند. آقایی که کارت پروازم را صادر نکرده بود نیز با مادرم به آنجا رفت تا مبادا مادرم بتواند مسوولان هواپیمایی را برای صدور کارت پرواز متقاعد کند و موفق هم شدند. هر مسوولی که آمد، میگفت این قانون است و من نمیتوانم سوار هواپیما شوم. من گفتم اگر این قانون است، قانون را مکتوب به من نشان دهند اما چیزی نشان ندادند. از همان لحظه اول میگفتند که شما معلولی و تنهایی نمیتوانی سوار هواپیما شوی».
او میگوید یکی از مسافران که شاهد ماجرا بوده، در دفاع از او، به برخورد مسوولان فرودگاه اعتراض میکند: «مکالمه بالا گرفته بود. تا اینکه یکی از مسافران هواپیما که شاهد این اتفاقات نیز بود، به وضعیت اعتراض کرد. این خانم به دفتر خدمات پرواز رفته و گفته بودند که رفتارشان با من درست نیست. این خانم کارت پروازش را گرفته بود و داشت به سمت هواپیما میرفت. نمیدانم چه اتفاقی افتاد که با تلفن همراه ایشان تماس گرفته و گفته بودند که اگر میخواهید به خانمی که روی ویلچر است کمک کنید، میتوانید مسوولیت همراهی ایشان در پرواز را به عهده بگیرید. ایشان هم قبول کرده بودند. در واقع کار خاصی هم نکردند؛ فقط کنار من ایستاده بودند تا من بتوانم سوار هواپیما شوم».
خانم راد در ادامه میگوید: «در هواپیما حال روحیام خوب نبود و فقط گریه میکردم. سر مهماندار جویا شد که چه اتفاقی افتاده است. خانمی که همراهیام را پذیرفته بود، واقعه را شرح داد. مهماندار با صراحت گفت که چنین قانونی اصلا وجود ندارد و من میتوانم شکایت خودم را ثبت کرده و فیلمهایی را که گرفته بودم در قسمت ایمنی شرکت هواپیمایی آپلود کرده و شکایتم را ثبت کنم. گفتند ما بچههای کوچک را سوار هواپیما میکنیم، شما که جای خود دارید».
فعالان حقوق جامعه افراد دارای معلول، از ابتدای سال اعتراضهای گستردهای به قوانین حمایتی موجود ابراز کردهاند. مطالبات فراوانی توسط پویشهای مدنی حمایت از معلولان و در قالب تجمع، تظاهرات و راهپیماییها مطرح شدهاست. با این حال نه تنها شاهد اصلاحی در شرایط موجود نبودهایم بلکه هر روز، برخوردهای تازهای نسبت به این گروه در کشور، در نقاط مختلف ایران ضورت میگیرد.
ویدیو:
سرنوشت دختر علوم تحقیقات
در دارالخلافه با بهزاد یعقوبی
مرز حریم خصوصی و عرصه عمومی کجاست؟