بیداری شبانه زنان هندی در اعتراض به تجاوز

 راهپیمایی «بازپس‌گیری شب» نتیجه نزدیک به یک هفته اعتراضات شدید بود که به دنبال قتل وحشیانه این زن ۳۱ ساله در دانشکده پزشکی «آر جی کار» در روز جمعه گذشته به راه افتاد. پس از یک شیفت طاقت‌فرسای ۳۶ ساعته، او به دلیل نبود مکان استراحت تعیین‌شده، در اتاق سمینار خوابش برده بود. صبح روز بعد، همکارانش بدن نیمه‌برهنه او را روی تریبون پیدا کردند که به شدت مجروح بود. یک داوطلب بیمارستانی در ارتباط با این جرم دستگیر شده است.

در پاسخ به فراخوان‌های شبکه‌های اجتماعی، زنان از تمامی قشرها در شب بارانی چهارشنبه در شهر کلکته و سراسر ایالت به راهپیمایی پرداختند. هرچند اعتراضات عمدتاً مسالمت‌آمیز بود، اما با درگیری‌هایی بین پلیس و گروهی کوچک از مردان ناشناس که به بیمارستان آر جی کار، محل قتل پزشک، یورش بردند و بخش اورژانس را تخریب کردند، همراه شد. پلیس برای متفرق کردن جمعیت ناآرام، گاز اشک‌آور شلیک کرد. برخی از خودروهای پلیس نیز آسیب دیدند.

اعتراضات کوچکتری نیز در بسیاری دیگر از شهرهای هندوستان از جمله دهلی، حیدرآباد، بمبئی و پونه برگزار شد.

در کلکته، زنان با اراده به راهپیمایی پرداختند. آنها تابلوهای اعتراضی در دست داشتند، چهره‌هایشان با نور موبایل‌ها، شمع‌ها و مشعل‌های شعله‌ور روشن بود کرده بودند و برخی از آنها پرچم‌های هند را حمل می‌کردند. مردان پیر و جوان آنها را همراهی می کردند.

در طول راهپیمایی‌ها و در بسیاری از تجمعات نزدیک به دانشگاه، سالن تئاتر و ترمینال اتوبوس، آنها با هم ایستادند و دست در دست یکدیگر، در هوای مرطوب با صدای بلند و قدرتمند شعار «ما عدالت می‌خواهیم» را سر دادند. معترضان صدای صدف‌های بزرگ را درآوردند - صدای این صدف‌ها به عنوان نماد شگون و خوش‌یمنی شناخته می‌شود.

در نیمه شب، هنگامی که هند ۷۷ سالگی استقلال خود را جشن می‌گرفت، فضای اعتراض تغییر کرد. هوا با یک هم‌آوایی خودجوش از سرود ملی پر شد. سپس باران آغاز شد، اما معترضان در باران راهپیمایی کردند یا چترهایی بالای سرشان نگه داشتند. یک خبرنگار از یک شبکه خبری گفت: «ما هرگز چیزی شبیه به این در شهر ندیده‌ایم، چنین تجمع بزرگی از زنان که شبانه راهپیمایی می‌کنند.» آن شب، شبی بود که خشم و ناامیدی به سختی در آن پنهان می شد.

زنی که پس از نیمه شب به همراه دختر ۱۳ ساله‌اش به راهپیمایی پیوسته بود، گفت: «بگذار ببیند که آیا اعتراضات جمعی می‌تواند اوضاع را درست کند. بگذار با حقوق خود آشنا شود.»

دیگری گفت: «زنان هیچ احترامی ندارند! ارزش ما کمتر از گاوها و بزهاست.»

یک دانشجو پرسید: «کی استقلال خود را به دست می‌آوریم؟ چقدر باید منتظر بمانیم تا بدون ترس کار کنیم؟ پنجاه سال دیگر؟»

«سانچاری موکرجی» گفت که او به همراه هزاران نفر دیگر از یک ترمینال اتوبوس در «جاداوپور» به راهپیمایی پرداخت و باران نتوانست آنها را از ادامه مسیر بازدارد. او با افرادی از تمام سنین، از همه اقشار، ثروتمندان، طبقه متوسط و فقرا روبه‌رو شد. او گفت:«یک زوج مسن را دیدم که شوهر به زن کمک می‌کرد تا راه برود.» سپس افزود:«یک خانواده دختر کوچولوی خود را نیز همراه آورده بود، شاید به این امید که خاطره این رویداد در ذهن او باقی بماند - اینکه چگونه والدینش در برابر بی‌عدالتی ایستادند و چگونه او نیز روزی می‌تواند اعتراض کند.» موکرجی گفت که به نظر می‌رسید تمام شهر بیدار است. راهپیمایان از کنار خانه‌های روشن عبور می گذشت و مردم از پنجره‌ها بیرون می‌آمدند و در ایوان‌ها جمع می‌شدند تا تماشا کنند. او افزود: «شاید آنها در این اعتراض شرکت نکردند، اما دلشان با ما بود (روحشان در کنار ما بود).» خانم موکرجی گفت: «شعار «ما عدالت می‌خواهیم» به سرود این راهپیمایی تبدیل شده بود و به نظر نمی‌رسید که تنها یک شعار باشد.» او افزود: «احساس می‌شد که هر زن جوان عمیقاً آسیب‌دیده و مصمم است، و از اینکه هنوز در سال ۲۰۲۴ با این مسائل روبرو هستند، ناامید شده‌اند.» موکرجی اضافه کرد که برای پیوستن به راهپیمایی مجبور شد چند مایل پیاده‌روی کند، زیرا خیابان‌ها در اواخر شب به شدت شلوغ بود. او گفت: «به محض اینکه وارد جمعیت شدم، در دریایی از مردم که به سمت محل اعتراض می‌رفتند، غرق شدم. هیچ هیجانی وجود نداشت، فقط یک عزم راسخ برای ایجاد رویدادی که به نماد دوران آینده تبدیل شود، بود.»

اعتراضات به دلیل نحوه برخورد مقامات محلی با تجاوز و قتل پزشک داوطلب جوان به شدت شعله‌ور شده  بودند. پلیس بعداً یک داوطلب بیمارستانی را در ارتباط با پرونده‌ای که به گفته آنها شامل تجاوز و قتل بود، دستگیر کرد. با این حال، اتهاماتی مبنی بر پوشش‌دهی و بی‌توجهی به پرونده مطرح شده است. این پرونده از آن زمان از پلیس محلی به اداره مرکزی تحقیقات فدرال منتقل شده است.

با وجود منابع اندک، به نظر می‌رسید که راهپیمایی «بازپس‌گیری شب» در کلکته به طور دقیق سازماندهی شده بود. در یک اطلاعیه، برگزارکنندگان از زنان و افراد با هویت‌های جنسی و جنسیتی محروم برای پیوستن به راهپیمایی استقبال کردند. در این اطلاعیه همچنین آمده بود: «مردان به عنوان حامیان و ناظران خوش‌آمدند.» آنها همچنین تأکید کردند که پذیرای سیاست مداران نیستند و درخواست کردند که هیچ پرچم حزبی به اعتراضات آورده نشود.

این اولین بار نبود که راهپیمایی «بازپس‌گیری شب» در هند برگزار می‌شد. الهام‌گرفته از راهپیمایی‌های مشابه در سایر نقاط جهان که توسط زنان برای تأکید بر حق خود به پیاده‌روی در مکان‌های عمومی بدون ترس برگزار شده بود، در سال ۱۹۷۸ در بمبئی (اکنون مومبای) راهپیمایی‌ای در اعتراض به تجاوز به یک زن در خیابان برگزار شد.

«بلنک نویز»، یک پروژه هنری مبتنی بر جامعه و جمعی فعال، چندین پیاده‌روی شبانه در دهلی برگزار کرده است تا زنان را تشویق کند که حق خود برای پیاده‌روی آزادانه در شب را به رسمیت بشناسند. اما از نظر مقیاس، راهپیمایی کلکته، که با راهپیمایی‌های کوچکتری در سایر شهرها هم‌صدا بود، بزرگ‌ترین راهپیمایی تاکنون است.

«چایتالی سن»، یکی از معترضان، گفت: «ما شب را تصرف کردیم. هرگز چیزی شبیه به این در شهر ندیده‌ایم. این بی‌سابقه است. امیدوارم که مقامات را بیدار کند.»