فعال اصلاح طلب در توئیتی نوشت:با پیروزی آقای پزشکیان در انتخابات، قرار بر این است که اشتباهات گذشته تکرار نشود و وفاق و همدلی، جای برخوردهای کدورت‌آور و درگیری‌های بی‌حاصل و زیان‌بخش را بگیرد.

مگر نوع نگاه سیاسی و اجتماعی آقای پزشکیان امری مکتوم بود که شورای نگهبان صلاحیت او را برای ریاست‌جمهوری تأیید کرد؟ اگر قرار به عدم همراهی با سیاست‌های اوست چرا او اصولاً اجازۀ حضور در انتخابات را پیدا کرد که لازم باشد در کارش کارشکنی شود؟

فعال اصلاح طلب در یادداشتی نوشت: دولت پزشکیان باید قبل از هر چیز صورت‌مسئلۀ کلان را دریابد و  در جهت حل آن گام بردارد و خود را درگیر حواشی نکند.

«دولت پزشکیان حتی اگر بهترین تصمیمات را نیز در جهت حفظ و گسترش منافع ملی کشور بگیرد، حجم تبلیغات رسانه‌ای علیه آن، جایی برای داوری منصفانۀ مردم عادی باقی نخواهد گذاشت! برای رهایی دولت از این وضع، تمهیداتی وجود دارد که بعداً در باره‌اش توضیح داده خواهد شد.»

احمد زیدآبادی در یادداشتی با عنوان «الحذر!» در کانال تلگرامی خود نوشت:هیچ "مجاهد"ی را نباید به صرفُ مجاهد بودنش در پستی گماشت که اهلیت و شأنیت و تخصص آن را ندارد، حال این مجاهد چه مجاهد واقعی صحنۀ کارزار باشد و چه مجاهد دروغینِ "روز شنبه"!

احمد زیدآبادی در هم میهن نوشت: پورمحمدی در بین نسل جدید چهره‌ای ناشناخته بود و برای نسل‌های قبلی هم آوازۀ دلپسندی نداشت. از آنجا که او به صورت فردی وارد انتخابات شده بود، از همان ابتدا توسط احزاب و گروه‌های سیاسی نادیده گرفته شد.

احمد زیدآبادی برای نسلی که پس از دوم خرداد ۷۶ مشق روزنامه‌نگاری می‌کرد، الگو بود. ایستادگی و استواری‌ کم‌مانندش در رخداد سهمگین ۸۸ از زیدآبادی اسطوره ساخت چنانکه لقب «شرف اهل قلم» را به او دادند. این روزها اما اوضاع و احوال به گونه دیگری است و به نظر می‌رسد افکار عمومی ـ یا دست کم بخش بزرگی از آن ـ به سبب برخی مواضع و سخنانش دیگر چندان با او همراه و مهربان نباشد.

به گزارش فراز: جمهوری اسلامی مانند هر نظام سیاسی دیگری، خود را نمایندۀ اکثریت مردم و در نتیجه نظامی قانونی و مشروع می‌داند که اوامرش باید مطاع باشد. شاهد و قرینه‌ای که برای اثبات برخورداری نظام از حمایت اکثریت مردم معمولاً ارائه شده است، حضور بیش از نیمی از واجدان شرایط رأی دادن در انتخابات مختلف بوده است.

اگر اینان نگران التهاب‌آفرینی هستند چرا به اصل ماجرا و اعلام رسمی و علنی آن از طرف دستگاه مسئول، کمترین اعتراضی ندارند اما خشم خود را بر سر بازنشر خبر آن در یک روزنامۀ بخش خصوصی خالی می‌کنند؟