درویش: همانطور که می‌بینید این روزها مسئولان اعتراف می‌کنند که کم‌کاری کردند و پاسخگوی نیازها نبودند. اما نمی‌بینیم که همین مسئولان بگویند در حال اجرای برنامه‌هایی مثل تجهیز ناوگان حمل و نقل شهری، جبران عقب‌افتادگی از توسعه انرژی خورشیدی و غیره هستیم.

انرژی‌های تجدیدپذیر که از آن به نام انرژی پاک هم نام برده می‌شود از بهترین انرژی‌های سازگار با محیط زیست به شمار می‌روند که جایگزین بسیار مناسبی برای انرژی‌های با منشا فسیلی هستند. ایران با وجود ۳۰۰ روز آفتابی از مجموع ۳۶۵ روز سال در بیش از دوسوم مساحت خود و متوسط تابش ۴.۵ تا ۵.۵ کیلووات ساعت بر مترمربع در روز یکی از کشورهای با پتانسیل بالا درزمینه‌ انرژی خورشیدی است. آیا ما توانسته ایم در راستای استفاده از منابع انرژی تجدیدپذیر خود، گامی در جهت بسط و گسترش استفاده از این منبع انرژی در کشورمان برداریم. امیر علیزاده تحلیلگر اقتصاد بین الملل در این مورد اظهار می دارد:

ایران بیش از ۷۰ سال است که با اقتصادی وابسته به نفت، درگیر بیماری‌هایی نظیر بیماری هلندی و رانت و بهره‌وری پایین بوده و به همین دلیل نیز به رقبا و دشمنان فرصت تحریم را داده است. در حالی‌که کشور ظرفیت‌های بی‌شماری برای رهایی از این وضعیت را دارد. از جمله ظرفیت‌های بی‌نظیر ایران می‌‌توان به موقعیت ممتاز از نظر ژئوپلیتیک، تجربه همزمان ۴ فصل در جغرافیای خود، معادن و منابع فراوان و دسترسی به منابع انرژی تجدیدپذیر در تمام طول سال اشاره کرد. اما به دلیل رویکرد مصرف‌گرایی در اقتصاد نفتی کشور، این منابع نادیده گرفته شده‌اند. امروز در مقطعی قرار داریم که از نظر انتخاب انرژی، به یک دوراهی اجباری رسیده‌ایم. آیا تداوم مصرف و فروش سوخت‌های فسیلی توانسته کشور ما را از مشکلات عدیده اقتصادی نجات دهد؟ آیا ادامه‌‌ روند کنونی مصرف انرژی فسیلی برای محیط زیست کشور مفید است؟

عراق اولین پروژه تولید انرژی خورشیدی را با چین برای کاهش وابستگی به واردات برق از ایران اجرا می‌کند.

این روز‌ها از همسایه جنوبی کشورمان یعنی کشور امارات متحده عربی، خبرهای مربوط به پیشرفت در زمینه توسعه زیرساخت‌ها هر روز به گوش می‌رسد و این خبرها با مشکلات کشورمان در این حوزه‌ها همراه شده است که سبب شده تا کاممان تلخ شود. البته پیشرفت این کشور سبب تلخ‌کامی ما نیست چرا که تلاش و کوشش هر کشوری برای توسعه قابل تحسین است بلکه مشکل، از دست رفتن فرصت‌ها یکی پس از دیگری و عقب افتادن از فرآیند توسعه است.