اسپانسرهای مالی در دهه هشتاد بیشتر در قامت تهیه کننده ورود می کردند تا هم مالک معنوی اثر شوند و هم بی دردسر نقطه نظرات خود را در اثر مربوط بگنجانند. رفته رفته این اسپانسرها به قدری نقش تعیین کننده در آثار پیدا کردند که حتی در نقش مجزا از تهیه کننده باز هم توانستند در اثر اعمال نفوذ کنند.

سطرهای جامانده از کتاب ها، محتوای تغییر کرده انیمیشن ها، سریال ها و فیلم های سینمایی، دوبله‌های وطنی با هدف تغییر روایت، تغییر ناگهانی پوشش بازیگران و محتوای یک نمایش تئاتر پس از چند شب اجرا، جابه جایی واژه ها در یک ترانه آشنا، حذف ناگهانی یک خبر و یا گزارش از یک خبرگزاری و ... چه چیزی را در ذهنتان تداعی می کند؟ شاید خاطره مشترکی که هر نسل در ایران با آن به نوعی برخورد داشت. شبیه به نوار چسبی قرمز که به صورت ضربدری بر دهان، چشم و گوشی چسبانده باشند!