۹ نوامبر، روز جهانی شهرسازی است. شهرسازی از آن جهت مهم است که شهرها، اولین نهادهای تمدن‌سازی در تاریخ جهان بوده‌اند؛ متروپلیس‌ها، یا همان شهرهایی که مراکز حکومتی، سیاسی، نظامی و ... بودند بر پایه گردهم آمدن مردمانی شکل گرفتند که در طول تاریخ، به این آگاهی رسیده بودند که «شهر» به‌عنوان محل امنی برای تجمع افرادی متعلق به یک جامعه خاص، می‌تواند منافع تمام افراد آن جامعه را تامین کرده و از آن حفاظت کند. با گسترش شهرها و نهادهای کاربردی در شهری، طبعا ساز و کار شهرها، ضمن گسترش، پیچیده‌تر هم شد و همین پیچیدگی، شهر و شهرسازی را وارد عرصه‌های علمی کرد. امروزه ساخت و ساز شهرها و اداره آن‌ها، نوعی علم است که دانش پژوهان بسیاری را جذب خود کرده است؛ در واقع شهر امروزی، بدون متخصصان «شهرشناس» فاقد استاندارهای لازم برای زیست شهری خواهند بود.

طرح «مدیریت تعارض منافع» و کلیات آن، دیروز ۱۶ آبان، توسط نمایندگان مجلس تصویب شد، هرچند جزییات این طرح برای بررسی به کمیسیون اجتماعی بازگردانده شد. بر اساس برخی مفاد و بندهای این طرح، هیچ مسئولی نمی‌تواند خویشاوندانش را در سازمان و نهاد و وزارتخانه‌ای که در آن پستی دارد، به کار گمارد، ضمن این‌که در برنامه‌ریزی، اجرای برنامه‌ها و قوانین مختلف، نباید منافع شخصی و فامیلی خویش را در نظر بگیرد. شاید یکی از دلایل ارائه چنین طرحی در مجلس، جلوگیری از به کارگیری دامادها و فرزندان و همسران مسئولان باشد، که چندی است اخبار متعددی درباره این اتفاقات، منتشر می‌شود. اما آیا این طرح می‌تواند بازدارنده باشد؟ چگونه بر چنین رفتارهای تبعیض‌آمیزی نظارت خواهد شد اگر کسی از وقوع این امر خلاف قانون مطلع نشود، یا وقعی به قانون نگذارد؟