خروجی سد زاینده رود برای توزیع آب به سمت باغات غرب استان افزایش یافته است و مدیریت بحران استانداری اصغهان با توجه به موارد غرق شدگی سالیانه در کانال های آب و رودخانه ها در این ارتباط هشدارهایی صادر کرده است.

این مسجد جامع عتیق اصفهان است، همان مسجدی که در فهرست میراث فرهنگی جهان ثبت شده و تحت ضوابط بین‌المللی حفاظت آثار تاریخی و‌ فرهنگی است. سعید ایوبی، یکی از راهنمایان گردشگری وقتی گروهی از گردشگران اهل ترکیه را به این مسجد برد، با این وضعیت مواجه شد. مشتی نشان از خروارها ویرانی که شکوه نصف جهان را مانند زاینده‌رودش نشانه گرفته است. هرچند از ۲۰ هزار اثر تاریخی در اصفهان، حدود یک هزار و ۹۰۰ اثر به ثبت رسیده‌ است با این حال کماکان درد ناتمام اصفهان از بیم نابودیِ میراث باستانی که در قلب خود حفظ می‌کند، ادامه دارد.

در نیمه نخستین ماه از فصل پاییزی که فصلی کم‌بارش و خشک پیش‌بینی شده، ذخیره آب در ۸ سد مهم تأمین آب شرب کشور به زیر ۲۰ درصد رسیده است.

در حالی که مطابق آخرین اخبار موثق و گزارش‌ها و مستندات موجود، پروژه سد فینسک باید متوقف می‌شد اما از منطقه و خاستگاه سد مورد نظر خبر رسیده که نیروی انسانی، دستگاه‌ها و تجهیزات این طرح افزایش چند برابری یافته و عملیات غیرقانونی احداث سد با سرعت و شتاب بیشتری در حال انجام است.

در رابطه با کمبود آب و نیز قطع حقابه، کشاورزان اصفهانی طی هفته‌های گذشته، در بستر خشکیده زاینده‌رود، چادر زده و تحصن کردند تا بدین وسیله، اعتراض خود را به گوش مسئولان برسانند. ضمن این‌که مردم اصفهان نیز در حمایت از کشاورزان به این اعتراضات مسالمت‌آمیز پیوستند. وزیر نیرو در پی این تجمع و تحصن، به کشاورزان گفت که شرمنده آنان است، اما کشاورزان در پاسخ گفتند که گوش‌شان از وعده و وعید پر است و انتظار عمل به وعده‌ها را دارند. اما برخورد برخی از مسئولان دیگر در این رابطه قابل تامل است.

چادرهای کشاورزان متحصن اصفهانی، بامداد امروز برچیده شد و تحصن آنان پایان یافت. کشاورزان اصفهانی، در اعتراض به قطع حق‌آبه و خشک شدن زاینده‌رود، از ۱۷ آبانماه، در بستر خشکیده این رودخانه چادر زده و خواستار رسیدگی به مسئله کمبود آب برای کشاورزی در این استان شده بودند. در این میان، بسیاری از مردم اصفهان، به‌ویژه اقشاری از طبقه متوسط در حمایت از این کشاورزان، در این مدت به آنان آب و غذا می‌رساندند.

بر اساس آمار وزارت نیرو از مهر 99 تا انتهای آبان 1400، سهم تامین آب شرب، کشاورزی و صنعت از زاینده‌رود به ترتیب 55، 29 و 6 درصد بوده است.

زاینده رود روزگاری در لحظه لحظه اصفهان جاری و صدای پای آب در آن گویی صدای پای زندگی مردمانش بود. همان رود با شاخابه های پرثمرش که نه تنها مایه حیات را در پیچ و خم رگ های اندام شهر می دواند بلکه هویت شهر نیز بود. زاینده رود اصفهان کویری را به نصف جهان، سی و سه پل را به نماد قدرتمندیِ معماری ایرانی و تالاب گاو خونی را به یکی از عوامل پیدایش، پایداری و استمرار حیات وحش طی چند هزار سال گذشته در بخش مرکزی ایران تبدیل کرد.