شعر، اگرکه هم­‌نفس مردم نباشد، از یاد می­‌رود اما شعری که زندگی­ است، شعری که زیست و هستی مردمان سرزمینش را به­ دور از نقاب و تزئین و دروغ می‌­سراید، شعری نیست که فراموش شود. شعر پرتو کرمانشاهی، ازین دست شعرها بود پر از حس‌­های انسانیِ عشق، رنج، اضطراب وجودی انسان،تنهایی، غم، شادمانی و جهان و هر چه در آنست و حتی مرگ. شعر او، شعر انسان معاصر ماست و به ­همین سبب، شعرهایش، در زمان زندگی خودش، زیرلب بر دهان مردم سرزمینش جاری بود.