روزهای سیاه برای جو بایدن و دموکرات‌ها

«تاریک‌ترین قسمت هر شبانه‌روزی، لحظه‌ی پیش از طلوع آفتاب است.» بزرگ‌ترین نماد شجاعت در برابر ناملایمات در طول جنگ داخلی انگلیس را می‌توان در نوشتار سرباز کشیشی با نام توماس فولر یافت. حالا با گذشت چهار قرن از آن زمان، زمزمه تسلی‌بخش مشابهی از زبان حامیان جو بایدن در واشنگتن دی‌سی به گوش می‌رسد.

روزهای تاریکی است برای رئیس‌جمهور دموکرات امریکا. بهبود اقتصادی به شدت افت داشته است. به سبب مشکلات عرضه و بازیابی دوران کووید‌۱۹، اقتصاد در تابستان تنها ۲ درصد رشد کرده است. جاه‌طلبی‌های بایدن در تصویب اولین سیاست ملی آب‌و‌هوا و در عین حال توسعه شبکه ایمنی، در کنگره مورد توجه قرار نگرفته. جمهوری‌خواهان همگی‌شان برنامه‌های بایدن را رد کردند. همین باعث شد دموکرات‌ها برای تصویب برنامه‌های او چاره‌ای جز اجماع همگانی نداشته باشند، که این امر نیز محقق نشد. عقب‌نشینی نابسامان نیروهای امریکایی از افغانستان نیز تشدید‌کننده این مشکلات بود؛ عاملی که به کاهش محبوبیت بایدن انجامید و او هنوز هم نتوانسته است از خفت آن کمر راست کند. در تاریخ رؤسای جمهوری ایالات‌متحده تاکنون تنها دونالد ترامپ بوده که در دوران اول ریاستش به این سطح از عدم محبوبیت رسیده بود.

ویرجینیایی‌ها که یکی از اولین ایالاتی بودند که پس از انتخابات عمومی پای صندوق‌های رأی رفتند، سنت دیرینه‌ای در پایین کشیدن رؤسای جمهور جدید دارند. از هشت انتخابات فرمانداری‌ای که از سال ۱۹۸۹ در این ایالت برگزار شده است، حزب رئیس‌جمهور مستقر، در هفت‌تاشان شکست خورده است. تصور دموکرات‌ها این بود که در دوم نوامبر بخت یاری‌شان خواهد کرد از این سرنوشت شوم اجتناب کنند. در سال‌های اخیر ویرجینیا به چپ گرایش پیدا کرده است. به علاوه نامزد آنها برای فرمانداری بعدی، یعنی تری مک‌آلیف، تنها استئناء اخیر در سابقه ضد ریاست‌جمهوری‌ای بود که این ایالت داشت. _‌او در سال ۲۰۱۳، یعنی در دورانی که باراک اوباما در کاخ سفید بود، موفق شد طلسم دیرینه را در فرماندهی ایالت بشکند. با این حال نظر‌سنجی‌ها نشان می‌دهند که رقابت او با گلن یانگکین، رقابت نزدیکی است و البته شانسِ بیشتر باز هم با جمهوری‌خواهان است.

عطف به پیشینه‌ای که این ایالت داشته، شکست آقای مک‌آلیف همیشه از آنچه دموکرات‌ها فکر می‌کردند محتمل‌تر بود. اما این هم ضربه‌ی بد دیگری‌ست برای بایدن، به ویژه به عنوان نمایه‌ای که جهت وزش باد را در انتخابات میان‌دوره‌ای سال آینده معلوم می‌کند. همچنان که آنها اغلب تمایل به حرکت در جهت مخالف رئیس‌جمهور داشته‌اند (آنها مایلند با حزب رئیس‌جمهور مخالفت کنند). در اقلیت بودن دموکرات‌ها در کنگره نیز به معنای آن است که این گروه کنترل هیل را از دست خواهند داد. با توجه به اینکه نمی‌توان انتظاری از وفاداری اپوزیسیون جمهوری‌خواه داشت، فرصت دشواری که حالا بایدن در تصویب قانون دارد، ممکن است تنها فرصت موجود برای او باشد. در سیاست، وضعیت همیشه می‌تواند از آنچه هست بدتر شود.

به همین دلایل است که مذاکرات درون‌حزبی کنونی که بر سر آب و هوا و سیاست‌های اجتماعی بایدن در حال انجام میان دموکرات‌هاست، اهمیت شایان ذکری دارند. رئیس‌جمهور و رهبران دموکرات کنگره _‌چاک شومر در سنا و نانسی پلوسی در مجلس‌_ هدف‌شان این بود که سیاست‌های فشرده خود را تا پایان ماه اکتبر و پیش از انتخابات ویرجینیا و اجلاس COP-۲۶ (تغییرات آب‌و‌هوایی) در گلاسکو به تصویب برسانند. این امر همچنین به خانم پلوسی این امکان را می‌دهد که لایحه زیر‌ساختی دو‌حزبی سنا را تصویب کند. مجوز ۵۷۹ میلیارد دلاری هزینه‌ی جدید در جاده‌ها و پل‌ها و مواردی از این دست طی پنج سال _‌که ترقی‌خواهان مجلس آن را مشروط به پیشرفت در لایحه‌ی بودجه کرده‌اند. آقای بایدن پیش از عزیمت به اروپا تنها توانست بسته‌ی بودجه‌ای بسیار کاهش‌یافته را طرح کند، که به نظر می‌آید حزبش نیز با آن موافق باشند.

این توافقی‌ست که تنها می‌توان در مقایسه با پیشنهاد ۳.۵ تریلیون دلاری کاهش گازهای گلخانه‌ای رئیس‌جمهور، کالج اجتماعی رایگان او و طرح‌های بی‌شمار دیگرش آن را کم‌رنگ تلقی کرد. این مبلغ تقریباً معادل نصف هزینه‌هایی است که عمدتاً از راه افزایش مالیات بر مشاغل و مالیات‌های مازاد بر ثروتمندان بزرگ پرداخت می‌شود. با این حال رهبران دموکرات برخی تجملات نسبی در برنامه‌های اولیه بایدن (نظیر کالج اجتماعی رایگان) را کنار گذاشتند و در عوض با تأمین مالی طرح‌هایی چون اعتبارات مالیاتی کودکان، اولویت‌های خود را حفظ کردند. حتی سناتور برنی سندرز نیز پس از هفته‌ها برخوردی که با دو تن از مخالفان دموکرات لایحه بودجه بزرگ‌تر داشت، پذیرفت که نتیجه نهایی می‌تواند «در معنای واقعی و به طور کامل تأثیر‌گذار» باشد.

تقریباً یک‌سوم هزینه‌های برنامه‌ریزی شده _‌یعنی حدوداً ۵۵۵ میلیارد دلار‌_ صرف سیاست‌های اقلیمی، از جمله اعتبارات مالیاتی برای تولید‌کنندگان و مصرف‌کنندگان انرژی‌های تجدید‌پذیر و شبکه‌ای از ایستگاه‌های شارژ وسایل نقلیه الکتریکی خواهد شد. ۴۰۰ میلیارد دلار نیز هزینه فراهم کردن پیش‌دبستانی رایگان برای تمام کودکان و سوبسید مراقبت از کودکان برای اکثر خانواده‌های امریکایی می‌شود. برنامه‌هایی که اولویت‌های کمتری داشته‌اند، نظیر مسکن مقرون به صرفه و برنامه‌های کار‌آموزی یا همان آموزش شغلی، به شدت کاهش پیدا کرده است.

از مهم‌ترین مواردی که از توافق‌نامه مزبور حذف شده و مورد اهمال قرار گرفته‌اند می‌توان به طرح ملی مرخصی استحقاقی (طرحی که امریکا، منحصراً در میان کشورهای ثروتمند فاقد آن است)، پیشنهاد جریمه‌کردن شرکت‌های برق به دلیل عدم تغییرشان به سمت انرژی‌های تجدید‌پذیر، و دیگری مذاکره با کاهش هزینه‌های داروهای تجویزی اشاره کرد. سناتور جو مانچین از ویرجینیای غربی، که روابط سیاسی و تجاری قدرتمندی با صنعت زغال‌سنگ دارد، به دو مورد اول اعتراض کرده است. سناتور کیرستن سینما از آریزونا نیز مورد سوم را رد کرده، اما جایگزین سومی را با کاخ سفید در میان گذاشته است که هنوز شانس به توافق‌رسیدن نهایی را دارد.

هیچ دلیلی وجود ندارد که فکر کنیم طرح‌های شتاب‌زده آقای بایدن در ویرجینیا یا گلاسکو کمک زیادی به او خواهند کرد. دور جدیدی از اتهام‌زنی‌های متقابل بر سر قیمت‌گذاری‌های اقلام دارویی و امثالهم در کشور آغاز شده است. اما بعضاً در توصیف شرایط موجود، اغراق‌گویی نیز می‌شود. قانون‌گذاری بایدن فضای زیادی برای لغزش ندارد، هر چند هنوز هم قدرت بنیان‌گذار بودنش را از دست نداده است. به نظر می‌رسد حزب بایدن حالا با اکراه از توافق طرح‌شده عقب مانده است. آن گروه از مترقیان مجلس که لایحه‌ی دو‌حزبی را بلوکه کرده بودند، حالا این یکی را رسماً تأیید کرده‌اند. کاری که آقای مانچین و خانم سینما از انجامش سر باز زده‌اند. هر چند با توجه به مذاکراتی که در حال انجام‌شان هستند به نظر بعید نمی‌رسد در نهایت تأییدش کنند. شومر و پلوسی نیز تلاش خواهند کرد تا طرح کلی را در لایحه‌ای نوشته و تا پایان هفته به مرحله رأی‌گیری برسانند.

امضای طرح زیر‌ساخت‌ها و تصویب لوایح بودجه به عنوان قانون، می‌توانست یک پیروزی برای بایدن باشد. در این صورت او پس از آن سه قانون اساسی را نیز (پس از تصویب لایحه ۱.۹ تریلیون دلاری کمک به کووید‌۱۹ در ماه مارس) در سال اول حضورش تدارک می‌دید. روی هم رفته آنها هیچ‌گاه نخواهند توانست به سبک جدیدی که دموکرات‌ها آرزویش را دارند، دست پیدا کنند. درست است که دستور کار بایدن شکاف‌های زیادی را می‌پوشاند و قادر است تغییراتی پایدار ایجاد کند، اما اینکه آیا این موفقیت (که نباید خیلی رویش حساب کرد) به منزله‌ی طلوعی تازه برای رئیس‌جمهور خواهد بود یا نه را کسی نمی‌داند.

در حالی که جمهوری‌خواهان دائماً تمایل دارند قانون‌گذاری را نادیده بگیرند، دموکرات‌ها پیوسته در اهمیتی که رأی‌دهندگان به این موضوع می‌دهند، اغراق می‌کنند. رتبه‌بندیِ تأیید، بیشتر بر پایه‌ی «شرایط اساسی» انجام می‌شود (مواردی چون وضعیت اقتصادی و سلامت عمومی) تا بر مبنای «تصویب اعتبارات مالیاتی». و نکته اینجاست که حالا همین شرایط اساسی‌اند که به نفع بایدن نیستند.

#روزنامه اینترنتی فراز

#سایت فراز