حرمت‌شان حفظ شود و پشتیبانی شوند

در صورت عدم تمدید تفاهم نامه از سوی شهرداری، تهدید و فشار برای تخلیه ساختمانی که فعلا این موسسه با تحت پوشش داشتن حداقل ۲۰۰ زن آسیب دیده، آن را در اختیار دارد، تداوم خواهد داشت.

مافیای فحشا در کمین زنان بی‌سرپناه

دراین صورت با تخلیه ساختمان، چه سرنوشتی در انتظار این ۲۰۰ زن آسیب دیده اجتماعی و بی‌پناه خواهد بود؟ این مشکل و رسیدن به راه حلی برای آن را با آقای علیرضا نادعلی، سخنگوی شورای شهر تهران، در میان گذاشته‌ایم.

-شما در مورد مرکز کاهش آسیب‌های زنان مرکز نور سپید هدایت، که از آنجا بازدید هم داشته‌اید، چه اقدامی انجام داده‌اید؟

بله من حداقل دو دیدار از آن مرکز داشته‌ام و چند ساعتی هم در خدمت خانم علیزاده و مسئولان دیگر مرکز بودم و با روند اتفاقاتی که در آن مرکز افتاده آشنا شدم. از نزدیک افرادی را که در آن مرکز پذیرفته شده‌اند، دیدم و با مشکلاتشان آشنا شدم و سعی کردم این مسائل و مشکلات را به شهرداری انتقال بدهم. یک بارهم به مناسبت شب یلدا در کنار آنها بودیم. نکته مهم در مورد این مرکز و به ویژه در مورد گرمخانه خانمها این است که چنین مراکزی نیاز به رسیدگی بیشتری نسبت به مراکز آقایان دارند. چون طبعا مسائلی که دارند پیچیده‌تر است و تعداد مراکز لازم هم در ارتباط با زنان در حال حاضرهم خیلی کم است. و من معتقد هستم که این مراکز باید گسترش پیدا کند. و البته باید پذیرفت که موانع ومشکلاتی هم وجود دارد. الان در شهرداری تهران و مدیریت شهری روی مباحث آسیبهای اجتماعی تمرکز ایجاد شده و برای چنین مواردی و گسترش و توسعه آنها، به راه حل‌های متنوع‌‌تری می‌اندیشند. در بودجه ۱۴۰۱ هم به مسئله گرمخانه‌ها توجه شده و پیش‌بینی‌هایی صورت گرفته است. در مورد جایگاه اسکان چه زنان و چه مردان در گرمخانه‌ها، قطعا دقت عملهایی لازم است که در حال پرداختن به آنها هستیم.

-شما خودتان مرکزی را خانم علیزاده اداره می‌کنند، دیده‌اید. نظر کلی شما نسبت به این مرکز چیست؟

من معتقدم که زحمت بسیارسخت وپیچیده‌ای را متحمل شده‌اند. با نوع کاری که خانم علیزاده انجام می‌دهد. کار بسیار سختی دارند و میزان پشتیبانی از ایشان هم در حد مطلوب و همه جانبه‌ نیست. در عین حال دیکته نوشته شده‌ای است که ممکن است ایرادهایی هم داشته باشد. نمی‌توان گفت همه کارهایی که آنجا انجام می‌شود یا اتفاقاتی که آنجا می‌افتد، بی‌نقص است. خود خانم علیزاده هم چنین ادعایی ندارند. باید ببینیم در سپهر جدید آنچه در آسیب‌های اجتماعی در دوره اخیر مدیریت شهرداری در نظر گرفته شده، چه اتفاقی خواهد افتاد و این مرکز در کجای این سپهر قرار می‌گیرد. من معتقدم  حتما از این نگاه قرارگاهی که وجود دارد در مورد این که همه دستگاه‌ها، داشته‌های خود را بیاورند و به اشتراک بگذارند در کنار شهرداری تهران، تا بشود فعالیت‌های اجتماعی را سر و سامان داد، ظرفیت‌های مردمی به هیچ عنوان قابل عبور نیست و نمی‌توان به این ظرفیت‌ها بی‌توجه بود و شهرداری تهران هم همین نگاه را دارد. از جمله این موارد سمن‌ها، گروه‌های جهادی و مجموعه‌هایی از این دست هستند که منتها، باید هر کدام در آن جایگاه مناسب خود در آن پازل اصلی قرار بگیرند تا همدیگر را خنثی نکنند. هر کدام در جایی، کاری را بر عهده بگیرند که بتوانند آن ظرفیت و پازل کلی را تکمیل کنند.

-آقای نادعلی، مشکلی که الان این مرکز با آن مواجه است، این است که تفاهم نامه را شهرداری منطقه، تمدید نمی‌کند و از آنها خواسته ساختمان را خالی کنند. شما چه کمکی در این زمینه می‌توانید بکنید؟

ما باید ببینیم که مجموعه سازمان رفاه اجتماعی شهرداری در دوره مدیریت جدیدش چگونه می‌خواهد با این مرکز همکاری کند. یعنی راه حل‌ها متعدد است، ما با معتادان متجاهر، بی‌سرپناهان، روسپیها و ... مواجهیم. باید ببینیم که شهرداری در آن منطقه چه کاری می‌خواهد انجام دهد. ما به عنوان کمیسیون فرهنگی-اجتماعی شورای شهر، در حال تبادل فکر با آنها هستیم. بحث معاونت اجتماعی منطقه یک حرف است، اما باید ببینیم در بالا دست می‌خواهند چه تصمیمی بگیرند. ما تا اندازه‌ای که در توان داشتیم سعی کردیم از زحمت خانم علیزاده و مرکز ایشان حمایت کنیم، این حمایت شخصی نیست، ما از اصل این حرکت حمایت می‌کنیم واگر تصمیم جدید گرفته شود باید نگاه همه جانبه داشته باشد. مجبوریم مقداری بزرگتر به مسئله نگاه کنیم.        

-شما در مورد تمدید تفاهم‌نامه می‌توانید کمک خاصی بکنید تا خانم‌های مرکز همچنان آن سرپناه را داشته باشند؟

یک بحث مهمی  که در مورد گرمخانه‌های زنان و مردان وجود دارد،  در محله بودن این مکان‌هاست. این مسئله خیلی از طرف اهالی محل مورد انتقاد قرار می‌گیرد. من خودم چندین بار به محله رفت و آمد داشته‌ام و با اهالی محل، از سطوح مختلف از بزرگان محل، شورایاری‌ها و حتی مردم عادی، نسبت به این مسئله حساسیت زیادی دارند. احتمال این که مرکز جابه جا شود، وجود دارد. البته قوت این احتمال هنوز مشخص نیست و تصمیم صد درصدی گرفته نشده. من معتقدم تا زمانیکه آن بزرگواران در آنجا کار می‌کنند، و چنان زحمت سختی می‌کشند که من هم شاهد بوده‌ام، باید حرمت‌شان حفظ شود. پشتیبانی شوند و اگر زمانی قرار شد این سیستم در این محل نباشد، باید حتما از زحمت و فعالیت‌شان به هر شکلی استفاده شود.

-یعنی اگر حتی تفاهم‌نامه تمدید نشود، در جای دیگری به این مرکز امکانات لازم داده خواهد شد؟

بله. چرا؟ چون در ماجرای آسیبهای اجتماعی، کسانی که خودشان با تمام وجود و با تمام زندگی شان می‌آیند پای این فعالیت، فی‌نفسه بسیار ارزشمند هستند، تا این که ما بخواهیم کارها را به سازمان‌ها و ادارات بسپریم. حتما ما به مجموعه‌های داوطلب اهمیت می‌دهیم. منتها مجموعه‌های داوطلب حتما میانداری حاکمیتی و مدیریتی بالادستی را باید بپذیرند و کارها را هماهنگ انجام دهند. در محدوده شهر نمی‌شود هرکس برای خود مستقلا فعالیت نماید و مرکزی را بدون هماهنگی با سایر بخش‌های همکار اداره کند. در مورد اعتیاد و آسیب‌های اجتماعی با ناهماهنگی‌های خیلی زیادی مواجهیم. اگر بتوانیم در این دوره، بین همه فعالان و مدیران هماهنگی ایجاد کنیم، و از پتانسیل همه هم استفاده کنیم، حتما اتفاق خوبی رخ خواهد داد.

-اگر قرار بر جابه جایی این مرکز باشد، شما حمایت خواهید کرد که به خانم علیزاده در جای دیگری ساختمانی داده شود تا به کارشان ادامه دهند؟

من در حد توانم حتما کمک خواهم کرد. نه به ایشان به هر گروه دیگری که برای کمک آماده باشد، با آن هماهنگی که لازم است همه با هم با مجموعه شهرداری داشته باشیم، کمک می‌کنیم. اگر وضعیت به این صورت باشد اصلا چرا باید یک مجموعه حذف شود؟ بلکه باید با آن هماهنگی هایی که توضیح دادم به فعالیت و تلاش بپردازد.