مسعود فراستی از چرخیدن در فضای شبه‌روشنفکری کمونیستی پیش و پس از انقلاب تا امریکایی شدن، راه درازی را طی کرد؛ راهی که مقطعی کوتاه از آن با سید مرتضی آوینی هم‌قدم و هم‌قلم شد، اما نفس گرم سید شهیدان اهل قلم کافی نبود تا روشنفکر چپ گمنام ما را عاقبت به خیر کند.

استالین نمی‌خواست خیلی از جبهه نبرد دور باشد. روزولت و چرچیل هم موافق بودند. بهترین و دم‌دست‌ترین جا برای‌‌شان تهران بود؛ پایتخت ایرانِ اشغالی. پاییز ۱۳۲۲ بود، به تقویم فرنگی نوامبر ۱۹۴۳.